«Τα happy endings δεν είναι πιθανά στην πραγματική ζωή, αλλά η ουτοπία παραμένει μια πιθανότητα» δηλώνει ο πατέρας του εφηβικού θεάτρου στη Γερμανία και πολιτικοποιημένος βετεράνος συγγραφέας, Φόλκερ Λούντβιχ, που βρίσκεται στην Αθήνα για το ανέβασμα του (πολυπαιγμένου ανά τον κόσμο) έργου του «Linie 1» από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση (15 έως 19/2).
«Το θέατρο προφανώς, δεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή των παιδιών, ενδεχομένως όμως μπορεί να τα επηρεάσει. Τα παιδιά δεν παύουν να χρειάζονται την ελπίδα, την ψάχνουν ακόμα και μέσα στη μυθοπλασία. Κι εγώ, όταν αισθάνομαι άσχημα πηγαίνω στο θέατρο, βλέπω τα έργα μου και γίνομαι ευτυχισμένος ξανά» λέει στους Έλληνες δημοσιογράφους, από το φουαγιέ της Στέγης, ο Φ. Λούντβιχ, προτρέποντας τη νέα γενιά «να μην εγκαταλείψει τα όνειρά της».
«Το θέατρο προφανώς, δεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή των παιδιών, ενδεχομένως όμως μπορεί να τα επηρεάσει. Τα παιδιά δεν παύουν να χρειάζονται την ελπίδα, την ψάχνουν ακόμα και μέσα στη μυθοπλασία. Κι εγώ, όταν αισθάνομαι άσχημα πηγαίνω στο θέατρο, βλέπω τα έργα μου και γίνομαι ευτυχισμένος ξανά» λέει στους Έλληνες δημοσιογράφους, από το φουαγιέ της Στέγης, ο Φ. Λούντβιχ, προτρέποντας τη νέα γενιά «να μην εγκαταλείψει τα όνειρά της».
Ήταν το κυνήγι της ουτοπίας που οδήγησε τον 79χρονο σήμερα Γερμανό συγγραφέα να στραφεί στο θέατρο. Στα τέλη της δεκαετίας του ?60, τα παιδιά της Γερμανίας «ήταν βαθιά καταπιεσμένα. Κι όμως το θέατρο της εποχής εξαντλούνταν σε φαντασμαγορικά, ανώδυνα χριστουγεννιάτικα θεάματα. Αισθάνθηκα ότι έπρεπε να δούμε τα παιδιά αυτά μέσα από τα προβλήματά τους. Κι αυτό επιχειρήσαμε: να δουν τα παιδιά του Βερολίνου τους εαυτούς τους πάνω στη σκηνή».
Το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία και οι μικροί θεατές άρχισαν να προτείνουν θέματα στη συγγραφική ομάδα των Grips, «θέλοντας να εκφράσουν τα δικαιώματά τους» σημειώνει ο Λούντβιχ. Από το 1968, οπότε και ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα στο χώρο του παιδικού - εφηβικού θεάτρου, (έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα έργα Μορμόλης, Μια γιορτή στου Παπαδάκη, Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης, Είστε και φαίνεστε), ο Φόλκερ Λούντβιχ παρατηρεί τον κόσμο να αλλάζει δραματικά.
Παιδί της γενιάς του ?68, «της γενιάς που πολέμησε για την ουτοπία», ο Γερμανός συγγραφέας αναγνωρίζει πλέον μια Ευρώπη που φλερτάρει με την δυστοπία. «Ζούμε σε άσχημες εποχές. Από τη μια ο Τραμπ, από την άλλη ο Πούτιν και η Λε Πεν, ηγέτες που τρέφονται από το μίσος? όλα αυτά προμηνύουν ένα μέλλον ανήσυχο, αλλά με ενδιαφέρον. Γιατί, για την ουτοπία που χάθηκε, χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια καινούργια, ένα νέο σκοπό για να αγωνιστούμε» αναφέρει.
Το πείραμα στέφθηκε με επιτυχία και οι μικροί θεατές άρχισαν να προτείνουν θέματα στη συγγραφική ομάδα των Grips, «θέλοντας να εκφράσουν τα δικαιώματά τους» σημειώνει ο Λούντβιχ. Από το 1968, οπότε και ξεκίνησε τη συγγραφική του καριέρα στο χώρο του παιδικού - εφηβικού θεάτρου, (έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τα έργα Μορμόλης, Μια γιορτή στου Παπαδάκη, Τζέλα, Λέλα, Κόρνας και Κλεομένης, Είστε και φαίνεστε), ο Φόλκερ Λούντβιχ παρατηρεί τον κόσμο να αλλάζει δραματικά.
Παιδί της γενιάς του ?68, «της γενιάς που πολέμησε για την ουτοπία», ο Γερμανός συγγραφέας αναγνωρίζει πλέον μια Ευρώπη που φλερτάρει με την δυστοπία. «Ζούμε σε άσχημες εποχές. Από τη μια ο Τραμπ, από την άλλη ο Πούτιν και η Λε Πεν, ηγέτες που τρέφονται από το μίσος? όλα αυτά προμηνύουν ένα μέλλον ανήσυχο, αλλά με ενδιαφέρον. Γιατί, για την ουτοπία που χάθηκε, χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια καινούργια, ένα νέο σκοπό για να αγωνιστούμε» αναφέρει.
ΑΠΕ ΜΠΕ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου