Αυτό το «ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος» δεν το
πολυσυμπαθώ. Καταλαβαίνω ότι πηγάζει από την ανάγκη εκείνου που κάνει την
ευεργεσία ν’ακούσει τουλάχιστον ένα ευχαριστώ.
Όμως είναι επίσης ανθρώπινο να δημιουργείται στον ευεργετηθέντα
σύμπλεγμα κατωτερότητος επειδή βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.
Περισσότερο μ’αρέσει το «κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό».
Πιστεύω πως τα καλά έρχονται στη ζωή μας όταν δεν τα περιμένουμε και όχι
απαραίτητα από την ίδια κατεύθυνση στην οποία εμείς είχαμε κάνει κάτι καλό.
Μπορεί ν’αργήσουν πολύ να εμφανιστούν τα καλά.
Είναι σωστό ν’αναρωτιέται κανείς αν κάνει κάτι καλό
προκειμένου να νοιώσει ευεργέτης ή αν το κάνει επειδή αυτό του προσφέρει
κάποιου άλλου είδους εσωτερική ευχαρίστηση που δεν περιγράφεται με λόγια.
Κανένα καλό δεν μπορεί να ονομαστεί καλό αν υπάρχει έστω και η παραμικρή
προσδοκία ενός ανταλλάγματος. Αυτό το ξέρει μέσα του καθένας από εμάς. Όλα τα
υπόλοιπα ας τα πούμε απλώς «ρουσφέτια», ακόμα κι αν δεν έχουν να κάνουν με
οικονομικές συναλλαγές ή διορισμούς. Εξυπηρετούν τα συναισθηματικά μας
μικροσυμφέροντα.
Όταν το καλό πέφτει στο γιαλό, μπορεί να εξαφανιστεί στα
βάθη των ωκεανών. Μπορεί, όμως, και να μας το φέρει κάποτε πίσω ένα κύμα, την
στιγμή που θα το χρειαζόμαστε πάρα πολύ.
Όσο για την ευγνωμοσύνη, είναι ένα ωραίο συναίσθημα που
ορισμένοι άνθρωποι το απολαμβάνουν. Είναι ένα συναίσθημα που ζεσταίνει την ψυχή
και φωτίζει την ζωή μας. Που μας χαρίζει ηρεμία και δύναμη.
Μια φορά στο τόσο αξίζει να σκεφτόμαστε ποιός μας έχει
ευεργετήσει, ποιός μας έχει φερθεί καλά, ποιός μας έχει αγαπήσει πραγματικά.
Αξίζει να το θυμόμαστε, να το παραδεχόμαστε και να ευχαριστούμε αυτά τα πρόσωπα
εμπράκτως ή έστω νοερά, με την σκέψη μας μόνο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου