Και η Βασιλειάδου του απάντησε: «Κι εσύ σκέφτηκες ότι τότε οι κωμωδίες σου θα πήγαιναν στράφι άμα τις έπαιζα;»
Η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν πολύ θρήσκα. Κάποτε ο σκηνοθέτης Απόστολος Τεγόπουλος της ζήτησε να κάνουν γύρισμα την Μεγάλη Παρασκευή. Και η Βασιλειάδου του απάντησε: «Καλά όλοι οι άλλοι, αλλά κι εσύ, βρε παιδί μου, θα δουλέψεις με σταυρωμένο τον Χριστό;»
Όταν την ρώτησε ο Σταμάτης Φιλιπούλης τι θα ήθελε να ήταν, αν δεν ήταν αυτή που ήταν, εκείνη απάντησε: «Πάλι ηθοποιός και φυσικά πάλι άσχημη!»
Το 1925 την είδε να παίζει η Μαρίκα Κοτοπούλη και της πρότεινε να προσληφθεί στο θίασό της. «Εδώ είσαι ένα διαμάντι κρυμμένο στα κάρβουνα. Θα σε πάρω εγώ, να σε βγάλω όξω» της είπε.
Το 1927 συμμετείχε στην «Εκάβη» του Ευριπίδη, που ανέβασε ο θίασος της Κοτοπούλη στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Η Γεωργία Βασιλειάδου έπεισε τη μητέρα της να έρθει να δει την παράσταση. Όταν στο τέλος τη ρώτησε ποιες ήταν οι εντυπώσεις της από την παράσταση η μητέρα της της είπε: «Τι να σου πω, βρε παιδί μου, εγώ μονάχα εσένα άκουγα!»
Τη δεκαετία του ’30 η Βασιλειάδου έκανε αίτηση να προσληφθεί στο Εθνικό Θέατρο που απορρίφθηκε γιατί οι ιθύνοντες δεν ενέκριναν το γεγονός πως μεγάλωνε μόνη της το παιδί της.
(Η Βασιλειάδου είχε πάρει διαζύγιο από τον πρώτο της άντρα. Ξαναπαντρεύτηκε μετά τον πόλεμο, σε ηλικία 48 ετών)
Αμέσως μετά την απελευθέρωση η οικονομική της κατάσταση παρέμεινε δύσκολη. Όταν έβρισκε φασόλια τα μαγείρευε για την οικογένειά της. Η φασολάδα όμως μύριζε σε όλη τη γειτονιά κι έφταναν τα παιδάκια απ΄ τα γύρω χαμόσπιτα να την παρακαλέσουν να τους δώσει να φάνε. Πάντα έδινε και σχολίαζε: «Εγώ δίνω κι ο Θεός μου τα δίνει απ’ αλλού».
Η καριέρα της άνθισε μετά την επιτυχία που γνώρισε με την ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» το 1948. Τότε ξεκίνησε και η συνεργασία της με τον Φίνο. Κάποια φορά που η Βασιλειάδου εμφανίστηκε στο γραφείο του περιποιημένη και καλοντυμένη, ο Φίνος της είπε: «Τι είναι αυτά; Θέλεις να χάσεις το ψωμί σου; Εγώ δε σε θέλω έτσι. Άσχημη, σε θέλω!»
οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το βιβλίο της Βιβής Ζωγράφου «Γεωργία Βασιλειάδου – Η Ωραία των Αθηνών»
Εκδόσεις ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ
Μου εδιηγήτο, όταν πρωτοβγήκε στο θέατρο, πόσο πόνεσε, πόσο σκληρές στιγμές πέρασε. Θυμάμαι που μου έλεγε, έμενε κάπου Κουμουνδούρου, και μου ‘λεγε ότι «για να πάω στο θέατρο, τα παπούτσια μου ήταν τρύπια και μέσα έβαζα χαρτί για να κλείσω την τρύπα μέχρι να ανεβώ την Αγίου Κωνσταντίνου να φτάσω στο θέατρο». Πέρασε πολύ σκληρές στιγμές, όμως κάποτε βρήκε το δρόμο της, γιατί ήταν ταλέντο η γυναίκα και το ταλέντο ποτέ δε χάνεται.
από διήγηση της Αθηνάς Μερτύρη
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου