Γράφει η Βατζόλα
Βαλασία...
Στις 19 Αυγούστου
είχα την ατυχία να βρεθώ στα επείγοντα του Νοσοκομείου Κατερίνης. Για τον
καθένα μας είναι μια από τις χειρότερες εμπειρίες το να βρισκόμαστε στα
επείγοντα ενός δημόσιου νοσοκομείου. Οι γιατροί προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά
τους με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, με τους ασθενείς που είναι
συνήθως πάρα πολλοί αλλά και με τις υποδομές που είναι ανεπαρκείς. Και σαφώς
αυτό δικαιολογεί την κούραση και τον εκνευρισμό τους. Η ερώτηση μου όμως είναι
μέχρι ποιο βαθμό. Μέχρι ποιο βαθμό λοιπόν έχει το δικαίωμα ένας γιατρός να
μειώνει, να προσβάλει και να ειρωνεύεται έναν ασθενή που υποφέρει, να του μιλά
κατευθείαν στον ενικό όχι λόγω αμεσότητας αλλά λόγω περιφρόνησης. Πώς μπορεί
ένας 26χρονος να απευθύνεται σε έναν μεγαλύτερο λέγοντας του: «εσύ, τι συμπτώματα έχεις, πήγαινε γέμισε το
κυπελάκι να δούμε αν είσαι δικό μας περιστατικό». Οι ασθενείς στο σαλόνι
απορούν με την ενόχληση μου: « Τι ψάχνεις τώρα να βρεις, μας φέρονται σα ζώα»
αλλά το έχουν αποδεχτεί με μια στωικότητα που τρομάζει. Η πρώτη μου εμπειρία
πριν από καιρό ήταν εξίσου αποκαρδιωτική όταν μια νεαρή ειδικευόμενη αφού
ειρωνεύτηκε το ότι είχα καταγράψει τα συμπτώματά μου, έκανε μια πρόχειρη και
λανθασμένη διάγνωση. Ωστόσο η τελευταία μου εμπειρία ήταν ακόμη πιο δυσάρεστη.
Η αγένεια των ειδικευόμενων γιατρών, ο εκνευρισμός τους, η χρήση του ενικού, η
ειρωνεία τους, η πολύωρη δική σου αναμονή στο σαλόνι με τα ούρα σου σε ένα
κουτάκι δίπλα σου για ένα παραπεμπτικό εξέτασης που έπρεπε να δοθεί από την
αρχή αλλά και η άρνηση να σου παραχωρήσουν μια καρέκλα τη στιγμή που υποφέρεις
λέγοντας ότι έχουν μόνο δύο για να κάθονται αυτοί και «δυστυχώς» πρέπει να σου
γράψουν την αντιβίωση, είναι συμπεριφορές που δε δικαιολογούνται από καμιά
κούραση ή έλλειψη παρά μόνο από την έλλειψη ουσιαστικών γνώσεων και παιδείας.
Διαφορετικά με το συλλογισμό της κούρασης και των ελλιπών υποδομών ως
δικαιολογία τρομάζω στη σκέψη για το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται στους
ασθενείς τους οι γιατροί του κόσμου ή οι γιατροί χωρίς σύνορα ή οι γιατροί στις
εμπόλεμες ζώνες. Φυσικά τα περιστατικά αυτά δεν αναιρούν την ύπαρξη και ενός
ιατρικού προσωπικού με ευγένεια, εμπειρία και γνώσεις, ωστόσο μοιάζει να το
καθιστούν μειονότητα.
Όλοι μας έχουμε
βρεθεί σε συζητήσεις για τα κακώς κείμενα που ταλανίζουν την καθημερινότητα
μας, που επιβεβαιώνουν την εθνική μας κατάπτωση. Οι τέτοιου είδους συζητήσεις
συνήθως καταλήγουν δυσοίωνα ή τελειώνουν απλά
με ένα κούνημα του κεφαλιού και μια πεποίθηση ότι τίποτα δεν πρόκειται
να αλλάξει. Θα προσθέσω λοιπόν και εγώ τη δική μου άποψη σε αυτή τη γενική
φιλοσοφική μας τάση. Θεωρώ λοιπόν απλά και ξεκάθαρα ότι κάτι έστω και μικρό
μπορεί να αλλάξει αν ο καθένας μας κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί μέσα από τους
καθημερινούς ρόλους που υπηρετεί, ως γονιός, ως εργαζόμενος, ως πολίτης. Παρά
την αποκαρδιωτική συμπεριφορά των νεαρών αυτών γιατρών τους ευχήθηκα καλή
δύναμη και έφυγα με πτοημένο το ηθικό, με αφόρητο πόνο και εξάντληση αλλά και
την ελπίδα ότι η δική μου στάση ίσως κάτι αλλάξει. Αν λοιπόν περιορίσουμε την
τάση μας να μεμψιμοιρούμε και φροντίζουμε εμείς οι ίδιοι να λειτουργούμε με
ευγένεια και ευσυνειδησία και να αναφέρουμε ευθέως ότι μας ενοχλεί ίσως ναι
τότε κάτι καλύτερο να υπάρξει. Γιατί αλλιώς θα συνεχίσουμε να είμαστε εμείς «οι
μοιραίοι» του Βάρναλη που όλο αναρωτιούνται τι φταίει αλλά δεν προσπαθούν να
διορθώσουν όσα τους φταίνε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου