Απ’όλα τα βιβλία που διάβασα τον τελευταίο καιρό, αυτό που
μου άφησε τις πιο έντονες εντυπώσεις ήταν το Αντίο Τσουγκούμι της Γιαπωνέζας
συγγραφέως Μπανάνα Γιοσιμότο.
Η αφηγήτρια ονομάζεται Μαρία και μεγαλώνει σε μια τουριστική
παραθαλάσσια πόλη μαζί με τις εξαδέλφες της Γιόκο και Τσουγκούμι. Η τελευταία
είναι ένα αφόρητο, κακομαθημένο πλάσμα που κάνει τον βίο όλης της οικογενείας
της αβίωτο. Η Τσουγκούμι είναι παραχαϊδεμένη διότι είναι διαρκώς άρρωστη,
αναγκασμένη να μένει κλεισμένη σ’ένα δωμάτιο εξ αιτίας του πυρετού που είναι ο
μόνιμος σύντροφός της. Παρά την ασθένειά της, την λεπτεπίλεπτη κράση της και
την γενική φυσική της αδυναμία, η Τσουγκούμι έχει ισχυρή προσωπικότητα και κατά
καιρούς βρίσκει την ευκαιρία ν’αποδείξει ότι διαθέτει και σωματική ρώμη.
Πάνω απ’την ζωή των τριών κοριτσιών που πρωταγωνιστούν στο
βιβλίο, επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη η πιθανότητα να μην ζήσει η Τσουγκούμι
για πολύ ακόμα.
Εκτός απ’αυτή την βασανιστική αγωνία, η Μαρία θα προσπαθήσει
να συνηθίσει και σε μια καινούρια πραγματικότητα. Θα μετακομίσει στο Τόκυο όπου
ο πατέρας της, έχοντας πάρει διαζύγιο από την πρώτη του γυναίκα, ζει για πρώτη
φορά με την ίδια και τη μητέρα της σ’ένα σχήμα κανονικής οικογενείας.
Πολλά μου κίνησαν το ενδιαφέρον σ’αυτό το βιβλίο αλλά κυρίως
η ατμόσφαιρα, οι περιγραφές των τοπίων και η γιαπωνέζικη λιτότητα του λόγου.
Καμμιά φορά οι εικόνες με έκαναν να σκεφτώ και το Νορβηγικό Δάσος του Χαρούκι
Μουρακάμι.
Ο εξωφρενικός, επιθετικός χαρακτήρας της Τσουγκούμι, η
στωικότητα της Γιόκο, τα σκυλιά που μπλέκονται στα πόδια τους και
πρωταγωνιστούν κι αυτά στο βιβλίο, τα μελαγχολικά τοπία στο τέλος ενός
καλοκαιριού καθώς και μια ερωτική ιστορία ανάμεσα στην Τσουγκούμι και τον
γοητευτικό Κυοϊτσι, είναι τα βασικά συστατικά ενός καλογραμμένου λογοτεχνικού
έργου.
Ακόμα και οι κάπως κοινότοπες φιλοσοφίες, όπως «οι
ερωτευμένες γυναίκες είναι δυνατές» ή «όποτε αποκτάς κάτι σ’αυτόν τον κόσμο,
χάνεις κάτι άλλο- έτσι λειτουργεί το πράγμα», λέγονται στην σωστή στιγμή και
συγκινούν τον αναγνώστη. Μερικές φορές η αφηγήτρια παρατηρεί τους γύρω της και
κάνει κάποιες σκέψεις. Λέει αίφνης για την εξαδέλφη της, την Γιόκο, που είναι
πολύ συναισθηματική: «Το ποσοστό των ανθρώπων που αισθάνεται μια τέτοια μοναξιά
είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρό και πιστεύω πως όποιος προσπαθήσει πολύ
μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να υποφέρει καθόλου.Το μόνο που έχεις να κάνεις
είναι να κρατήσεις τον προβολέα στραμμένο προς κάποια άλλη κατεύθυνση».
Γράφει επίσης: «Μου περνάει απ’το μυαλό ότι ίσως αυτό εννοεί
ο κόσμος με τη λέξη «νοσταλγία»: είναι ο πόνος του να ξέρεις πως αυτή η δυνατή
λαχτάρα θα ξεθωριάσει κάποια στιγμή».
Και καθώς το καλοκαίρι τελειώνει η αφηγήτρια λέει λακωνικά:
«Το καλοκαίρι μας γύριζε την πλάτη».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου