Γράφει η Σοφία Πετρίδου...
Όλα είναι ανούσια μακριά σου,
μακριά από την ζεστή πνοή σου και αγκαλιά σου.
Η ψυχή μου πονά
κλαίει σαν μικρό παιδί.
Πως μπορεί να εκφράσει άραγε ο κάθε άνθρωπος την αγάπη;
Με λόγια; πράξεις; ένα γράμμα; μια αγκαλιά;
Όλα αυτά δεν μου φτάνουν
Για να σου αποδείξω το μέγεθος της αγάπης μου,
είναι τόσο κενά και φτωχά
και η αγάπη μόνο φτωχή δεν είναι!
Είναι χείμαρρος που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα της.
Είναι δροσιά και κόλαση ταυτόχρονα.
Δεν ήξερα τι θα πει αγάπη
ώσπου ήρθες εσύ και μονομιάς
έχασε το μυαλό την λογική του!
Μα γιατί να πονάει τόσο το πιο όμορφο συναίσθημα της ψυχής;
Κάθε κύτταρο μέσα μου
είναι γραμμένο στον δικό σου κώδικα,
κάθε άγγιγμα σου η πιο καυτή φωτιά.
Έλα και ξεκλείδωσε με από αυτό το βασανιστήριο της μοναξιάς
!
Προσπαθώ να φανώ δυνατή
μα δεν μπορώ πάντα να είμαι δυνατή,
και έτσι γεμίζω με δάκρυα το δικό μου ποτήρι ζωής.
Απεχθάνομαι το άδειο μου κρεβάτι,
είναι άσχημο χωρίς εσένα.
Πόσα ακόμη δάκρυα θα το ποτίσουν άραγε;
Έλα εσύ μάγε των αισθήσεων μου
και σπάσε μονομιάς αυτό το κρύο
που δεν το αντέχω άλλο!
Μόνο εσύ μπορείς.
Έλα και διώξε τον χειμώνα της ψυχής μου
ήλιε μου μοναδικέ με τα σμαραγδένια μάτια.
Έχεις την δύναμη να με ελέγχεις
έχω την αδυναμία να υποκύπτω.
Χίλιοι ήλιοι θα εμφανιστούν με ένα μόνο σου χαμόγελο.
Η καρδιά ίσως να μην αντέξει
μα δεν με πειράζει,
ας λιποθυμήσω
θα πέσω στην υπέροχη αγκαλιά σου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου