Αφήνομαι στα κύματα της θάλασσας, να ξεπλυθούν τα αμαρτήματα
του κορμιού μου.
Αφήνομαι στην αλμύρα του ωκεανού, να αγαλλιάσει το πάθος της
ψυχής μου.
Νιώθω τόσο ελεύθερη ξαφνικά σαν όλα να διαλύονται μέσα στα θολά
νερά. Η μόνη επιλογή που μου δίνει πια η ζωή. Επιτρέπω στα χέρια του απείρου να
με αγκαλιάσουν. Με κρατάνε τόσο τρυφερά , με οδηγούν. Το ταξίδι ανήκει σε εμένα
και ο προορισμός σε αυτά. Κλείνω τα μάτια μου και όλα μοιάζουν να χορεύουν
μπροστά στο βλέμμα μου. Δεν χρειάζεται να μιλήσω, δεν χρειάζεται να προσευχηθώ.
Δεν υπάρχει δύναμη ανώτερη από αυτήν να με ακούσει. Έτσι έρχεται η απόδραση των
συναισθημάτων μου από την φυλακή του κόσμου. Ξεχύνονται σαν καταρράκτης και
χρωματίζουν την ατμόσφαιρα. Απλά αφήνομαι στο παράλογο. Αφήνομαι στο άγνωστο. Ό,τι
πιο οικείο ένιωσα ποτέ να με καθοδηγεί. Αφήνομαι να χάσω τα πάντα
βρίσκοντας το κενό. Αφήνομαι να χάσω τα πάντα βρίσκοντας την παραίτηση. Αφήνομαι να χάσω τα πάντα βόσκοντας τον σκοπό.
Αφήνομαι περιπλανώμενη βρίσκοντας απλά ένα
μικρό κομμάτι του εαυτού μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου