Ἆ ἡ νύχταις τοῦ
Γεννάρη αὐτουνοῦ,
πού κάθομαι καί ξαναπλάττω μέ τόν νοῦ
ἐκείνες ταίς στιγμές καί σ’ ἀνταμόνω,
κι' ἀκούω τά λόγια μας τά τελευταῖα κι' ἀκούω τά πρώτα.
Ἀπελπισμέναις νύχταις τοῦ
Γενάρη αυτουνοῦ,
σάν φεύγ’ ἡ ὀπτασία καί μ’ αφίνει μόνο.
Πῶς φεύγει καί διαλύεται βιαστική —
πᾶνε τά δένδρα, πᾶνε οἱ δρόμοι, πᾶν τά σπίτια, πᾶν τά φῶτα·
σβήνει καί χάνετ’ ἡ μορφή σου ἡ ἐρωτική.
[1904]
Κ. Π. Καβάφης, Άπαντα
ποιητικά, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1990.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου