Είναι η σωματική έκφραση της ήττας. Η απελπισία της ζωής. Το ανεκπλήρωτο όνειρο. Είναι το «δεν τα βγάζω πέρα». Το κακό που βλέπεις να έρχεται. Το παράπονο των ψυχών που δεν προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων.
Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται ποτέ στην ψύχρα ει μη μόνον ως κούφια επίδειξη. Ο χορευτής πρέπει πρώτα «να γίνει», να φτιάξει κεφάλι με ποτά και όργανα, για να ανέβουν στην επιφάνεια αυτά που τον τρώνε. Η περιγραφή της προετοιμασίας είναι σαφής:
Παίξε, Χρήστο, το μπουζούκι,
ρίξε μια γλυκιά πενιά,
σαν γεμίσω το κεφάλι,
γύρνα το στη ζεϊμπεκιά.
Ο σωστός χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία.
Τα μεγάλα ζεϊμπέκικα είναι βαριά, θανατερά
Ο αληθινός άντρας δεν ντρέπεται να φανερώσει τον πόνο ή την αδυναμία του· αγνοεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τον ρηχό καθωσπρεπισμό. Συμπάσχει με τον στίχο ο οποίος εκφράζει σε κάποιον βαθμό την προσωπική του περίπτωση, γι' αυτό επιλέγει το τραγούδι που θα χορέψει και αυτοσχεδιάζει σε πολύ μικρό χώρο ταπεινά και με αξιοπρέπεια. Δεν σαλτάρει ασύστολα δεξιά κι αριστερά· βρίσκεται σε κατάνυξη. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να φέρει μια μαύρη βόλτα είναι η στιγμή της μουσικής γέφυρας, εκεί που και ο τραγουδιστής ανασαίνει.
«Όπου υπάρχει θλίψη, ο τόπος είναι ιερός», μια πονεμένη προσευχή για πιστούς και άπιστους. Τόσο όμορφος χορός, επειδή ακριβώς, είναι ένας τρόπος έκφρασης για ανθρώπους με πάθη και αδυναμίες, χωρίς κανόνες, χωρίς σωστό και λάθος, μόνο με συναίσθημα και ψυχή.
Είτε χορεύεις για έναν πατέρα ή έναν φίλο που έφυγε, είτε γιατί στη ζωή σου τα έχεις κάνει θάλασσα, είτε για Εκείνη, που έχασες ή που δεν κατέκτησες ποτέ, το Ζεϊμπέκικο είναι μια μεθυσμένη άρρητη προσευχή προς όποιον Θεό πιστεύεις ή ένας μονόλογος, μια εξομολόγηση, που δεν θα τη μάθει δεύτερος. Θα την ξέρεις μονάχα εσύ.
Το Ζεϊμπέκικο δεν θέλει φιγούρες, ούτε μαγκιές στην πίστα, ούτε δήθεν βλέμματα αν χόρεψες καλά. Δεν υπάρχει τίποτα γύρω, εκτός από εσένα, τον χορό και τον λόγο που κινεί τα πόδια σου και το σώμα σου.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου