Η ΣΕΛΗΝΗ
(συνέχεια...)
Έσπρωξε
προς τα πίσω τα μαλλιά μου, χαρίζοντας μου ένα τρυφερό φιλί στο δόξα πατρί.
«Εγώ θα φύγω, θα επιστρέψω αύριο αργά τη νύχτα. Μέχρι τότε να έχεις τελειώσει
την ανάγνωση.» Μου χαμογέλασε γλύκα και έτσι έφυγε.
Εντάξει,
η αδελφή μου εκτός από αναίσθητη, είναι και τρελή. Απεχθάνομαι τα βιβλία και
τις ιστορίες τους. Όσες φορές έπαιρνα να διαβάσω ένα, το άφηνα στην άκρη,
περιμένοντας να γίνει ταινία. Παρατηρούσα τα εξώφυλλα των βιβλίων και στα δύο
υπήρχε χαραγμένο το όνομα ‘’Mercury”, δηλαδή
Ερμής. Από την ονομασία υπέθεσα, ότι μάλλον θα αναφέρεται στο ηλιακό σύστημα
και ειδικότερα στον πλανήτη Ερμή. Με έτρωγε η περιέργεια, για να μου κάνει
δώρο, κάτι σημαίνει. Ξεκίνησα το ξεφύλλισμα του πρώτου βιβλίου. Με μαύρο μελάνι στη πρώτη σελίδα, ήταν
ζωγραφισμένος ένα λύκος, καθισμένος με το κεφάλι του υψωμένο και το στόμα του
ανοιχτό. Κάτω από τη ζωγραφιά, έγραφε με ωραία καλλιτεχνικά γράμματα “Lupus”. Στην
αρχή της επομένης σελίδας, ήταν γραμμένη μια ημερομηνία και από κάτω
ακολουθούσαν τα παρακάτω λόγια:
«Μπήκα μπροστά
να παλέψω, με είχανε πάρει χαμπάρι και με προκαλούσαν. Δεν ήθελα όμως να τους
κάνω το χατίρι. Τους άφησα να με πυροβολήσουν, ατυχία ήταν που έγινε μπροστά
στη μικρή. Αργότερα θα μάθει και θα καταλάβει. Κατάφερα να συγκρατήσω τον εαυτό
μου, έμεναν πολύ ώρα πάνω από το κεφάλι μου να με κοιτάζουν. Περίμεναν να
σηκωθώ ξανά. Κάτι που δεν έγινε. Έφυγαν δυσαρεστημένοι, πιστεύοντας πως ίσως
και να έκαναν λάθος. Κυνηγοί ήταν. Ο θάνατος μου έγινε γνωστός, ο πυροβολισμός
ακούστηκε και οι γείτονες ήρθαν να δουν τι συμβαίνει. Δε μπορούσα να σηκωθώ,
συνέχιζα να παριστάνω τον νεκρό. Η κηδεία μου έγινε το ίδιο βραδύ. Καλυμμένος
με χώμα, έκανα υπομονή να περάσει η ώρα, ώστε να πέσει η νύχτα για τα καλά, να
μπορώ να βγω και να πάω κοντά στην οικογένεια μου. Με πήρε ο ύπνος. Για αυτό δε
πρόλαβα! Πίστεψε πως είχα πεθάνει, επέλεξε το θάνατο με σκοπό να έρθει να με
βρει. Η προσπάθεια μας να ζήσουμε μια ‘’ανθρώπινη ζωή’’, απέτυχε παταγωδώς.
Κατάφερα να βρω τα παιδιά αργά τη νύχτα, τα παρηγόρησα για το θάνατο της
μητέρας τους. Η Μένσα είναι δυνατή, θα καταφέρει να μεγαλώσει το μικρό σωστά.
Θα τους επισκέπτομαι και εγώ στα κρυφά, όποτε μπορώ. Θα εξαφανιστώ. Δυστυχώς δε
πρέπει τα παιδιά να με ακολουθήσουν, δε μπορούν άλλωστε. Αν τους συμβεί το
οτιδήποτε δε θα το αντέξω, ούτε και εκείνη θα το αντέξει. Καλύτερα είναι έτσι,
ανάμεσα στο κόσμο των ανθρώπων είναι περισσότερο ασφαλείς.
Σελήνη, όμορφη
μου γυναίκα, θα σε περιμένω. Σου υπόσχομαι δε θα παίρνω τα μάτια μου από τον
ουρανό της νύχτας, για να σε νιώθω κοντά μου. Θα περιμένω υπομονετικά τη
στιγμή, που θα ανταμώσουμε πάλι.»
Ο
λαιμός μου στέγνωσε, με έξυνα το κεφάλι μου εν συνεχή, με έπιασε ρίγος. Στα
χέρια μου κρατούσα το ημερολόγιο του πατέρα μου, περιέγραφε αναλυτικά τα γεγονότα
που συνέβησαν και κράτησαν μακριά μας κυρίως μακριά μου, εκείνον και τη μητέρα.
Κάθε
χρόνο η Σελήνη κατεβαίνει στη Γη, για να γεννήσει τα παιδιά της. Ο πατέρας μου
ήταν ξυλοκόπος, ανέβαινε τακτικά στο βουνό, του άρεσε να μένει εκεί μερικές
νύχτες για να έχει την ησυχία του. Μια νυχτιά λοιπόν, είδε ένα πεφταστέρι! Έτσι
έμοιαζε. Το φως ήταν τόσο δυνατό, που έσκασε σα πυροτέχνημα κατά τη πτώση στο
έδαφος. Ενθουσιασμένος, έτρεξε να δει. Είχε προσγειωθεί λίγο πιο πέρα, από το
σημείο που είχε αράξει. Μια τεράστια λακκούβα είχε δημιουργηθεί, το έδαφος είχε
σκεπαστεί από μία γκρίζα πυκνή σκόνη. Σε μια σελίδα του ημερολογίου, ο πατέρας
μου είχε φυλαγμένη σένα μικρό φακελάκι, λίγη σκόνη.
«Στο βάθος της
τρύπας, το φως λαμπύριζε ακόμη. Πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος,
βλέποντας ένα πεφταστέρι; Το θέαμα ήταν μοναδικό. Σταδιακά η λάμψη έσβηνε,
αποκαλύπτοντας ένα εξωγήινο θηλυκό. Με μια κίνηση σήκωσε το κορμί προς τα πάνω,
τα μακριά άσπρα μαλλιά της ανέμιζαν, προσφέροντας μια μοναδική λάμψη στο μαύρο
καμβά. Προσγειώθηκε απαλά στο έδαφος, η απόσταση που μας χώριζε δεν ήταν και
πολύ μεγάλη. Τα μάτια μου δεν έκλειναν, με φόβο μήπως είναι όνειρο.
Μετρίου
αναστήματος, με λεπτό κορμό δίχως καμπύλες, το δέρμα της λευκά φωτισμένο, τα
γκρίζα ίσια μαλλιά της άγγιζαν το έδαφος. Τα μικρά χαρακτηριστικά του προσώπου
της, την έκανε να φαίνεται γλυκιά. Τα μάτια της είχαν την απόχρωση ανοιχτού
γαλάζιου, σχεδόν άσπρα ήταν. Τα λεπτά άχρωμα χείλη της, χαράξαν μια καμπύλη,
που έμοιαζε με χαμόγελο.»
(συνεχίζεται...)
CONSTANTINE
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου