"Πράγματι, η ανθρωπότητα θέλει να αυτοκτονήσει, αλλά δεν το θέλει πραγματικά, μόνο κατά το ήμισυ• αυτό εξηγεί τους πολέμους, τους βομβαρδισμούς, τις διώξεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Θέλει και δεν θέλει. Ξέρουμε, όμως, όλοι μας πως έχουμε ό,τι χρειάζεται για να τα τινάξουμε όλα στον αέρα. Αυτό θα γίνει από λάθος, ένα λάθος γεμάτο νόημα, από μια παράλειψη ή σε μια στιγμή συλλογικής απελπισίας".
" Αυτό όμως θα τελειώσει. Αυτός ο κόσμος θα τελειώσει. Ίσως να τελειώσει καλά".
Ionesco, Η ελεγεία ενός παράλογου κόσμου
Λέξεις κλειδιά:
άνθρωπος, ιστορία, πολιτισμός.
Μια αντίφαση:
η τεχνολογία στο ζενίθ
τα επικοινωνιακά συστήματα που μηδένισαν τις αποστάσεις
το «σωματίδιο του Θεού» που ειδώθηκε και μένει να ταυτοποιηθεί
τα παγοδρόμια που στήνονται πια στις ερήμους
Α! ναι… και αυτή η επικείμενη αποικία στον Άρη.
≠
η πείνα είναι ακόμα εδώ
η δίψα είναι ακόμα εδώ
η βία σε όλες τις μορφές της είναι ακόμα εδώ
εμβόλια και φάρμακα για θανατηφόρους ιούς και ασθένειες, δεν έχουν βρεθεί
παιδιά ξεβρασμένα στις ακτές
οι πόλεμοι συνεχίζουν να υποκινούνται
τα ζώα έρμαια σε μια ασύδοτη βιομηχανία υπερκατανάλωσης τους
το περιβάλλον επιδέχεται το ακρότατο της κακομεταχείρισης του
και ο άνθρωπος αποξενωμένος από το “κεντρί” της ύπαρξης του περισσότερο από ποτέ.
Αν μπορούσε να προκύψει κάποιος δείκτης που να συναρτά την αναπτυσσόμενη τεχνολογία από τη μία και την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους από την άλλη, θα γινόταν σαφής η παρατήρηση πως η συνεχής ανάπτυξη της τεχνολογίας καθόλου δεν ακολουθείται από την εξέλιξη του ανθρώπινου στοιχείου, το οποίο μάλλον κινείται το αντιστρόφως ανάλογα.
Το οξύμωρο αυτής αυτοκαταστροφικής πορείας του ανθρώπου μέσα στην ίδια του την ιστορία γίνεται αντιληπτό αν κοιτάξει κανείς μέσα της. Έννοιες, αξίες, ηθικές αρετές, ανθρώπινα δικαιώματα, ο αλτρουισμός, η περιβαλλοντολογική συνείδηση, όλα κατακτήθηκαν σε ορισμένες περιόδους της ιστορίας αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να εδραιωθούν και να γίνουν αναπόσπαστα χαρακτηριστικά στοιχεία της ανθρωπότητας. Απωλέσθηκαν ή και ενίοτε ανακλήθηκαν, άλλοτε πιο αποδυναμωμένα το καθένα από αυτά και άλλοτε μη εφαρμόσιμα, ως ένας θεωρητικός στόχος με ουτοπική χροιά.
Από τον καιρό του Ηρώδη και την σφαγή των νηπίων, εκείνο το δειλινό, που επέβαλε ο παραλογισμός της προστασίας του στέμματος μέχρι και το σύγχρονο Άουσβιτς, τότε που τα όρια της ανθρώπινης φύσης δοκιμάστηκαν σε επίπεδο επιβίωσης, σωματικής αντοχής αλλά και ηθικά, ό,τι κατακτήθηκε και τοποθέτησε τον άνθρωπο ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά, διατηρώντας τον στην πορεία εκείνη που οδηγεί στο “ύψιστο” στο “απόλυτο” και το “αληθινό”, καταστράφηκε, μηδενίζοντας τον ως ύπαρξη.
Ναί,υπάρχουν και οι εκλάμψεις, κάθε τόσο, για να υπενθυμίζουν τον ουσιώδη προορισμό του ανθρώπου, αλλά δε φαίνεται να αλλάζουν το τοπίο της ανθρώπινης ιστορίας τόσο σε οικουμενικό επίπεδο, τόσο σε μικροκοινωνικό, ενδοοικογενειακό και εντέλει ατομικό.
Η ιστορία συνεχίζει να στάζει περισσότερο αίμα, παρά γνώση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου