Μίμης Φωτόπουλος: Ο μάγκας του ελληνικού κινηματογράφου

Υπήρξε ένας διαχρονικός μάγκας, ηθοποιός, ποιητής και δημιουργός, που με την προσωπική στάση ζωής και με όχημα την τέχνη του υπηρέτησε το όνειρο ενός δικαιότερου κόσμου. Γνήσια λαϊκός και πολύπλευρος καλλιτέχνης, ο Μίμης Φωτόπουλος υπηρέτησε επί πενήντα χρόνια το θέατρο, βιώνοντας την άμεση και ουσιαστική επικοινωνία του με τις καρδιές των θεατών, εισπράττοντας ταυτόχρονα την αγάπη τους, είτε παίζοντας τον "Κατά φαντασίαν ασθενή" του Μολιέρου, είτε στους "Όρνιθες" του Αριστοφάνη, είτε παίζοντας στα "Παντρολογήματα" του Γκόγκολ, είτε στον "Εχθρό του λαού" του Ίψεν, κρατώντας πάντα τη σοφία ενός γνήσιου μάγκα. Δίκαια θεωρείται ως ένας λόγιος, αλλά, ταυτόχρονα, βαθιά λαϊκός ηθοποιός, με υποκριτικό σήμα αναγνωρίσιμο από το πλατύ κοινό.

Ο μεγάλος ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου Μίμης (Δημήτρης) Φωτόπουλος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1913 στη Ζάτουνα της Γορτυνίας. Ήταν γιος του Νικολάου Φωτόπουλου από τη Ζάτουνα της Αρκαδίας και της Άννας Παπαδοπούλου από το Αίγιο.
Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς έμεινε νωρίς ορφανός από πατέρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος. Η καλλιτεχνική του φύση τον οδήγησε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου (τότε Βασιλικού Θεάτρου).
Πρεμιέρα στη θεατρική του καριέρα έκανε στο 1932, σε ηλικία 19 ετών, στην παράσταση "Λοκαντιέρα", με το θίασο Κουνελάκη. Δύο χρόνια αργότερα αναχώρησε για την πρώτη του περιοδεία, με το θίασο δράματος, κωμωδίας, κωμειδυλλίου και επιθεωρήσεως του Θεμιστοκλή Νέζερ. Λίγο πριν από τον πόλεμο του '40 έκανε ένα σύντομο πέρασμα απ' το χώρο του βαριετέ και το θέατρο της Κατερίνας, συμμετέχοντας σε πολεμικές επιθεωρήσεις και μουσικές ηθογραφίες

Στη διάρκεια της Κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, στις τάξεις του ΕΑΜ. Συμμετείχε στα Δεκεμβριανά, συνελήφθη από τις βρετανικές μονάδες και εκτοπίστηκε στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, από όπου επέστρεψε το Μάρτη του 1945

Κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του, συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους και γνωστούς συναδέλφους του. Σημαντικότερες συμμετοχές του ήταν στο "Βυσσινόκηπο" του Τσέχοφ με τον πρωτοεμφανιζόμενο θίασο του Κάρολου Κουν, στις "Αγριόπαπιες" του Ίψεν στο Θέατρο Τέχνης και στο "Όνειρο καλοκαιρινής νυκτός" του Σαίξπηρ στο θέατρο του Βασιλικού Κήπου. Χαρακτηριστικές ερμηνείες του είναι στο "Ο καλός στρατιώτης Σβέικ" και στο "Δον Καμίλο". Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με τον Ντίνο Ηλιόπουλο

Όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί της γενιάς του, ο Μίμης Φωτόπουλος έκανε λαμπρή καριέρα και στον ελληνικό κινηματογράφο. Εμφανίστηκε σε δεκάδες κωμωδίες-φάρσες αλλά και δραματικούς ρόλους. Πρώτη του ταινία ήταν η "Μαντάμ Σουσού" το 1948. Συνολικά έλαβε μέρος σε 101 ταινίες, σε δύο από τις οποίες είχε γράψει και το σενάριο: "Προπαντός ψυχραιμία" (1951) και "Μια νταντά και τέζα όλοι" (1971). Μεγάλος επιτυχίες θεωρούνται οι ταινίες "Ο γρουσούζης" (1952), "Το Σοφεράκι" (1953), "Η Ωραία των Αθηνών" (1954) "Κάλπικη λίρα" (1955), "Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο" (1955), "Ο Πατούχας" (1972) κ.ά

Εκτός από σπουδαίος ηθοποιός, ο Μίμη Φωτόπουλος ήταν και λογοτέχνης. Έγραψε 7 βιβλία: Τέσσερις ποιητικές συλλογές ("Μπουλούκια" - 1940, "Ημιτόνια" - 1960, "Σκληρά τριολέτα" - 1961, "Ο θάνατος των ημερών" - 1976), τρία αυτοβιογραφικά ("25 χρόνια θέατρο" - 1958, "Το ποτάμι της ζωής μου", "Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων" - 1965), καθώς και δύο θεατρικά έργα ("Ένα κορίτσι στο παράθυρο" - 1966 και "Πελοπίδας, ο καλός πολίτης" - 1976) τα οποία έχουν παιχτεί

Για τελευταία φορά εμφανίστηκε στο θέατρο το 1984, μαζί με τον Λάκη Λαζόπουλο, στην επιθεώρηση "Μια στο Καστρί και μια στο πέταλο". Ξεχώρισε για το εντελώς προσωπικό λαϊκό ύφος και τους έξυπνους και πάντα εύστοχους αυτοσχεδιασμούς του

Σε μια συνέντευξή του το 1983 γύρω από το θέατρο, υπογράμμιζε: «Η Ελλάδα ήταν πάντοτε πνευματική αποικία. Και δυστυχώς εξακολουθεί να είναι... Το θέατρο ήταν και είναι μια παγκόσμια θρησκεία που αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους της Γης. Κι εμείς τούτη τη θρησκεία την κάναμε "οίκον εμπορίου και οίκον απωλείας". Στον τόπο μας ποτέ η τέχνη δεν έγινε κτήμα του λαού. Αυτό δε συνέφερε την άρχουσα τάξη».
Ο Μίμης Φωτόπουλους, αυτός ο άνθρωπος με πενήντα χρόνια σκληρής δουλειάς, το 1981, όταν θέλησε να συνταξιοδοτηθεί, δε στάθηκε δυνατόν. Είχε μόνο 1.400 ένσημα, που δεν αρκούσαν ούτε για τη μικρότερη σύνταξη. Έπρεπε να δουλέψει άλλα πέντε χρόνια για να συμπληρώσει τη βάση. Δούλεψε. Τα συντάξιμά του συμπληρώθηκαν διά της βίας με τις τελευταίες ραδιοτηλεοπτικές εμφανίσεις του και με μια τιμητική σύνταξη από το ΥΠΠΟ, που όμως δε χάρηκε παρά ελάχιστα, αφού τα προβλήματα υγείας του τον πρόδωσαν.

Πέθανε ξαφνικά, από ανακοπή καρδιάς, στις 29 Οκτωβρίου του 1986 σε ηλικία 73 ετών.

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...