Πάτα στους ώμους μου γερά, ψηλά να σε θωρούνε, και μη ρωτάς αν-ε πονώ...οι μάνες δεν πονούνε !

Ξυράφια μ` αγκαλιάσανε, κοπίδες και μαχαίρια,
 μα μείνανε μπαμπακερά τση μάνας μου τα χέρια

Δεν άκουσ` απ` τα χείλια σου μάνα μου ακόμη "όχι"
 ω την παντέρμη τη μιλιά, ένα βελούδο το `χει...

Κανείς δεν είδε ποθενά ρυτίδα στο μπαμπάκι,
 μόνο εγώ στο μάγουλο τση Μάνας μου... λιγάκι...

Δεν άκουσα για δε χτυπά αλλού ποθές καμπάνα,
 ίδια μ` αυτή που σείστρο τζη, είν` η ευχή σου Μάνα



Δεν ξαναλέω Μάνα μπλιο γιατί δεν έχω μάνα...
 χτύπησε του ξεχωρισμού για μένα η καμπάνα.

Όλα `ναι όπως τ` άφησες μα όλα είναι ξένα
 αφού τα πάντα παίρνανε ουσία από σένα

Γιώργος Μανωλιούδης


Στη μνήμη της πιο όμορφης γυναίκας που γνώρισα,της Μάνας 

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...