Αν κάτι πολύ λάτρεψα είναι η απροσδιόριστη θλίψη μου.
Δεν αντέχω τους ατσαλάκωτους ούτε εκείνους που δεν
σταματούν ποτέ να χαμογελάνε
Μου αρέσει η χαρά, αλλά την προτιμώ ανθρώπινη,
πλαισιωμένη από θλίψη, απογοήτευση και βαρεμάρα, την προτιμώ αληθινή
Όχι συσσωρεύσεις αδιάφορης ευτυχίας που παγιδεύει τις αισθήσεις σε αντανάκλαση ζωής
Μα ο πόνος ο ανεκλάλητος, στεγνός και σιωπηλός, που ανοίγει διάπλατα το βάθος του γκρεμού και με πετάει στον κίνδυνο.
Τίποτα πλέον δε μπορεί να
μετρηθεί , ποιο το νόημα άλλωστε;
Τώρα τα πάντα προσμετρήθηκαν την άρνηση
Άραγε αυτή είναι η μοναξιά των παράξενων ή η δικαιοσύνη του κόσμου;
Λες και έχει καμία σημασία !
Κι αν υπάρχει κάποιος λόγος για να βαφτίσω κάτι “δικό
μου”, είναι που απομένει κάτι για να δώσω
Μοίρα καλύτερη, μέσα στη
νύχτα, δε μου τάζει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου