Η ιστορική αυτή συνεργασία, ουσιαστικά, κράτησε εφτά χρόνια, μέχρι το 1966 και τη Ρωμιοσύνη. Ήταν αρκετά για να δώσουν το άπαν των δυνατοτήτων του τραγουδιστή η φωνή του οποίου εξέφρασε απόλυτα τη νέα εποχή. Εκτός από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη και μια συνεργασία που ξεκίνησε με τον Επιτάφιο, το Αρχιπέλαγος και την Πολιτεία, συνεχίστηκε με το Τραγούδι του νεκρού αδερφού, την Όμορφη πόλη και τα Επιφάνεια και κορυφώθηκε με το Άξιον Εστί και τη Ρωμιοσύνη, ερμήνευσε τραγούδια και έργα των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου, Σταύρου Ξαρχάκου και Λευτέρη Παπαδόπουλου, Δήμου Μούτση κ.α. Είναι λάθος, όμως, η άποψη που θέλει τον Μπιθικώτση ως τη φωνή που αποτέλεσε την κοινή συνισταμένη των συνθετών του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού. Ήταν τόσο σαφής η υπεροχή του με τα μνημειώδη έργα του Μίκη Θεοδωράκη που εκ των πραγμάτων δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι τραγούδησε τους πάντες, δεν είναι όμως έτσι.
Πολύ ισχυρή υπήρξε η ρεμπέτικη πλευρά του που αναδείχτηκε παράλληλα με την έντεχνη. Στα 1960 ήταν εκείνος που κατόπιν προτροπής του Τάκη Β. Λαμπρόπουλου συνδέθηκε, όσο κανείς άλλος από τη γενιά των τραγουδιστών του 50-60, με το ρεμπέτικο τραγούδι και τους κλασικούς δημιουργούς του. Την πιο καίρια στιγμή, μαζί με το άνοιγμα του κύκλου του λεγόμενου έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, άνοιξε και ο πρώτος κύκλος της αναβίωσης του ρεμπέτικου. Η επαναφορά του λησμονημένου Μάρκου Βαμβακάρη στο προσκήνιο και τη δισκογραφία εγκαινίασε αυτό το άνοιγμα και καθόρισε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή συμβολίζοντας την επιστροφή στις ρίζες του λαϊκού τραγουδιού. Τα πρώτα τραγούδια της συνεργασίας τους ηχογραφήθηκαν στις 19 Μαΐου 1960 και ήταν το συγκλονιστικό Απελπίστηκα που είχε έναν προσωπικό τόνο απογοήτευσης που βγήκε από την εξαθλίωση που βίωσε τα προηγούμενα χρόνια ο Μάρκος Βαμβακάρης και το Ο Κάβουρας ένα τραγούδι που αναφερόταν στον μεγάλο τραγουδιστή του ρεμπέτικου Γιώργο Κάβουρα που χάθηκε στα χρόνια της κατοχής. (Σε κάποιο φυλλάδιο του περιοδικού Μοντέρνο τραγούδι το 1960 το τραγούδι αυτό, ως δημιουργία, αποδόθηκε στον Ανέστη Δελιά, ο οποίος επίσης πέθανε στα χρόνια της κατοχής). Παράλληλα με τα έργα του Μίκη και τις συναυλίες στα θέατρα, εμφανίστηκε και στα λαϊκά κέντρα και τη δισκογραφία με το μπουζούκι του και τα κλασικά τραγούδια του Μάρκου, του Χατζηχρήστου, του Μπαγιαντέρα, του Παπαϊωάννου, του Τσιτσάνη, του Χιώτη, του Μητσάκη, του Καλδάρα κ.α. Μια πορεία αξιοθαύμαστη με ερμηνείες συγκλονιστικές που έγραψαν ιστορία. Κατακτώντας το ανεπανάληπτο προσωπικό στιλ ερμηνείας βασισμένος στην ευθύβολη «ξύλινη» φωνή του συνδέθηκε με το έντεχνο και προοδευτικό τραγούδι και αναδείχτηκε σε κορυφαίο ερμηνευτή που επηρέασε τις νεότερες γενιές των τραγουδιστών.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου