Στο προηγούμενο ποίημα σου έλεγα για τη φωνή σου. στο πιο παλιό τραγούδησα τα μάτια σου. σ’ ετούτο θα σε παρασύρω στον ύπνο μου… για να γευτείς την αγωνία των ονείρων μου, μήπως και κατανοήσεις πως για να αγαπήσεις πρέπει να τιμωρηθείς… να δαγκώσεις τη σάρκα σου να σε συνθλίψει ο πόνος… να μπεις σε κόκκινο σφαγείο… να μαρτυρήσεις στην αδιαφορία… να σε καταβροχθίσουν οι ενοχές… να σαπίσεις στο βάλτο της ματαίωσης… να υποταχτείς στην εξουσία των ανέμων… να παραιτηθείς και να βουλιάξεις στο βυθό της απελπισίας να μηρυκάσεις την αβάσταχτη πείνα της απόγνωσης. Για να ξεντυθείς το αχνό φιδίσιο πουκάμισο του κράτους των ονείρων. Να αναδυθείς χορεύοντας τον εξαίσιο χορό των χαρταετών. Και στις φλογωμένες μουσικές των ερωτικών σπασμών να παραδοθείς.
Γιατί ο έρωτας είναι δειλός… νήπιος στεναγμός…
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου