Χειμώνας... σκοτεινιάζει αργά. Κρατάω
εκείνο το όνειρο το ανερμάτιστο από το χέρι
και ξέρω πως τα βράδια θάναι άγρυπνα.
Ίσως ζήτησα πολλά για να στεγάσω τ’ όνειρο
μα μπορεί κι η ζυγαριά να βάρυνε πολύ στο ζύγι
κι απόμεινα ρακοσυλλέκτης αισθημάτων.
Με μια όμορφη σκέψη
όσο κρατάει ένας λυγμός
αφήνομαι
ως τα πέρατα των στοχασμών σου
να σε συναντήσω.
Ποιος να ξέρει τι θα φέρει η ημέρα; δες...
μέσα στην αυταπάτη του μυαλού μου
η δικτατορία του ονείρου έγινε απόλυτη.
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου