Γδυνόμουν το δέρμα μου σαν κάθε βράδυ
Κι ήρθε σα νυχτωδία πουλιών η ανάσα σου
να χαράξει το δικό της κρεσέντο στην πλάτη μου
υπογράφοντας τη μουγκή παραφορά του πόθου
και των αρνημένων επιθυμιών την ενοχή.
Γητευτή της αγωνίας σε περίμενα…
Μα εσύ σκυφτός κουβαλάς το βάρος
της ακυρωμένης παράστασης.
Υποκλίνομαι στη ματαίωση που επιμένει
να περιφέρει την εικόνα σου στη μεγάλη
αίθουσα των κατόπτρων,
εσύ το επέλεξες,
αναμειγνύοντας μακρόσυρτα φωνήεντα
και σύμφωνα ένρινα κι χειλικά της υποψίας
πως κι απόψε θα ντυθώ της περιπλάνησης
το πορφυρό, με λίγες πινελιές συμπάθειας,
μετα-μπαρόκ, σάβανό μου….
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου