Θέλω να είμαι μαζί σου καιόμενη
Να συλλαβίζω τις λέξεις σου
Να μπουσουλάω τα ζάλα σου
Να γευματίζω τα χέρια σου
Να πίνω τις βρύσες των ματιών σου
Να σκαλίζω τις στάχτες σου για να ανάψω τη σπίθα σου
Να κλείνομαι στα ντοσιέ σου χωρίς ανάσα μη με πάρεις
μυρουδιά και με πετάξεις
Να απλώνομαι μελάνι αόρατο στα χαρτιά σου μήπως ανάψεις
κεράκι και με ανακαλύψεις
Να γαντζώνομαι στον Αύγουστο βουλιάζοντας μαζί σου
Να παφλάζω στα τραγούδια σου
Και να αναπνέω τις ανάσες σου
Να παραδίνομαι στα κόκκινα λουλούδια της γλάστρας σου
Να μη με βλέπεις και να ποτίζω δάκρυ το γιασεμάκι σου….
Να κρύβομαι στο συρτάρι σου και να παρακαλάω να χάσεις το
κλειδί
Να γαντζώνομαι στο κατάρτι των ονείρων σου
Και να λιώνω στην πρωινή ομίχλη του χειμώνα σου
Να είμαι παντού
Στο φως… στη μουσική… στη στέρεη γη…
Στην πάχνη των ονείρων σου να διαλύομαι
Να ενδημώ βαθιά στις σιωπές σου
Και να διαχέομαι ακάλεστη στη ηχώ της κραυγής σου
Να ίπταμαι στις τροχιές των γλάρων σου
Και να μεθάω στων λευκών ελαφιών τη φαντασμαγορία
Να χορεύω, σαν ανήμερο ξωτικό, το φονικό χορό του έρωτά σου
Να θησαυρίζω τα ρίγη τα νυχτερινά του κορμιού σου
Να ζητιανεύω το εύφλεκτο άγγιγμα των χεριών σου
Να αναδύομαι από τα καταγάλανα κύματα των ματιών σου….
Θέλω να είμαι μαζί σου
Σαν προφητεία που ερμηνεύει τον ουρανό
Σα ρέμβη σιωπηλών βλεμμάτων
Σα δωμάτιο βραδιασμένο που ηχεί ερωτικές επιθυμίες
Σαν ήχος ρολογιού που αρνήθηκε το μέτρημα του χρόνου
Να είμαι παντού
Στο κουρνιαχτό της Άνοιξης
Και στο νοτισμένο χώμα του Νοέμβρη
Στο λευκό μαντήλι των αποχωρισμών
Και στης προσμονής το πονεμένο τραύμα
Στο στεναγμό που μπήκε από το παράθυρο
Στο άγγιγμα που φευγαλέα σου έκλεψα
Και στο φιλί που απόμεινε άλλη μια νύχτα ορφανό
Θέλω να είμαι μαζί σου
Σα στεναγμός
Σα ψίθυρος
Σαν κρύπτη
Σα σιωπή
Σαν αίνιγμα
Για να μπορώ, χωρίς αποσιωπητικά,
Να περιγράφω
Τον απαρηγόρητο
Τον τραγικό
Τον υπηρέτη
Έρωτά μου, για σένα
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου