Και εγώ να μεγαλώνω και όλα να ξεθωριάζουν...

Νιώθω πολύ περίεργα…

Σαν να μην υπάρχει τίποτα μέσα μου να νιώσω…

Σαν να κουράστηκα από τα συναισθήματα…

Σαν να κουράστηκα από την ίδια τη ζωή…

Μια στεγνή ανάσα πλέον απέμεινε για να αποδεικνύει την ύπαρξη μου και ένα ξεθωριασμένο όνειρο να χρωματίζει το βλέμμα μου. Ένα ακαθόριστο όνειρο που δύσκολα μπορεί κανείς να  περιγράψει.

Άνθρωποι περνάνε από δίπλα μου, με προσπερνάνε δίχως να με κοιτάζουν στα μάτια…  Τους προσπερνώ και εγώ δίχως  τύψεις.

Και η μέρα αντικαθιστά την νύχτα και η νύχτα αντικαθιστά την μέρα και ούτω καθεξής. Όλα γύρω μου άχρωμα, δίχως άρωμα…

Και όλη η πλάση να σωπαίνει και εγώ να ξεχνάω τις μελωδίες της που σαν παιδί συνήθιζα να σιγοτραγουδώ  στα κύματα , να μεγαλώνω και η ψυχή μου να μικραίνει , να μεγαλώνω και ο χρόνος να μικραίνει, να μεγαλώνω και να γίνουμε πια τόσο μικρή τόσο ασήμαντη. Μια σταγόνα πόνος μέσα στον ωκεανό της μοίρας…

 Και εγώ να μεγαλώνω και όλα να ξεθωριάζουν...

ΣΙΣΣΥ ΜΑΚΡΙΔΟΥ

Share on Google Plus

About KTIMA MORAITI

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...