Λίγα κομμάτια σκορπισμένα εδώ κι εκεί και το κουτί άδειο, χάσκει τη λειψή του «τελειότητα». Κυρτές εσοχές – μικρά χαμόγελα – περιμένουν επιβεβαίωση, άδειες αγκαλιές, αγχωμένες στην αναμονή, χωρίς βεβαιότητα συνάντησης στην κρύα επιφάνεια του τραπεζιού.
Ώρες ατέλειωτες μπλέχτηκαν τα δάχτυλα, ψάχνοντας τα μικρά ακανόνιστα σχήματα, άλλα αφέθηκαν στην άκρη χωρίς πλέον πρόθεση να χρησιμοποιηθούν, και άλλα χαμένα στην απροσδιοριστία τους, όσο κι αν θέλησαν να συνταχτούν, εν τέλει σκόρπισαν στο πάτωμα. Για τελευταία φορά τα βλέμματα διασταυρώθηκαν κι ύστερα σκόνταψαν στην απορία της απόρριψης.
Τελευταία προσπάθεια να συγχρονιστούν... χέρια ορφανά ψαύουν στα αφημένα απομεινάρια μιας έσχατης προσπάθειας, δυσδιάκριτα στο πολύχρωμο μωσαϊκό. Ανακατεύονται, ελέγχονται, απορρίπτονται...Τα μικρά απροσδιόριστα κομμάτια παραιτήθηκαν χαμένα στο περιθώριο της αναμονής.
Το παζλ μένει εκεί περιμένοντας. Η ομίχλη πυκνώνει, νυχτώνεται το σπίτι, το τραπέζι, το πάτωμα, βαθαίνει η αοριστία. Γέρνουν τα βλέφαρα από το βάρος της αναζήτησης. Ελλιπής αχθομένη προσπάθεια σχεδιάζει ένα ταραχώδες παρόν. Μισά κομμάτια, ασύμμετρα... μισή βεβαιότητα ασύμμετρη... αταξία... πολλαπλότητα... κενό.
Το παζλ στο πέτρινο τραπέζι δε θα ολοκληρωθεί ποτέ. Τα τελευταία κομμάτια επιστρέφουν στο κουτί, κι ύστερα σφραγίζονται στην αγωνιώδη ερημιά τους. Η τελευταία κραυγή τους οριοθετεί το χρόνο,
το πριν
το παζλ
το μετά.Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου