Ας μου έδινε ο χρόνος έστω μια ευκαιρία να βρεθώ μαζί σου να έβλεπα με άλλα μάτια τη ζωή. Θα υποκλινόμουν κάθε πρωί στο αναπάντεχο, στο ασταθές, μα θα ζούσα. Θα ένιωθα πάντα την τυραννία της προσμονής μα με μια γλυκιά βεβαιότητα πως έρχεσαι, πάντα έρχεσαι, όχι στο δωματιάκι που δε σε χωράει, μα σε ένα σπιτάκι πλάι στη θάλασσα που το στολίζει μια πασχαλιά. Με ένα κήπο γύρω του, έστω μικρό, γεμάτο λουλούδια. Όλων των χρωμάτων τα λουλούδια. Με ένα γιασεμί να το αγκαλιάζει με το λευκό του φως και το αχνό άρωμά του. Θα έστρωνα τραπέζι στον κήπο να μοσχοβολάς πράσινο. Και πάντα θα άφηνα ανοιχτά τα παράθυρα να μπαίνει η αύρα η θαλασσινή να παίρνει τις κρυφές σου σκέψεις.
Ας μου έδινε μια ευκαιρία ο χρόνος να χαθώ έστω για λίγο στα μάτια σου. Να βυθιστώ, να χαλαστώ και να αναδυθώ αναπαρθενεμένη. Δε θα μιλούσα, θα σε άκουγα μόνο να παλεύεις με όσα έγιναν και όσα ματαιώθηκαν στα περασμένα. Να εξιστορείς τα λάθη σου και να περηφανεύεσαι για τις νίκες σου. Κι όταν θα σώπαινες θα υπέθετα τις κρυφές σου σκέψεις και θα μοιρολογούσα το δάκρυ σου να το ξορκίσω. Εγώ, θα σου ζωγράφιζα ήλιους χαμογελαστούς και πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα να παίρνουν φως και χρώμα τα όνειρά σου. Κάθε μέρα θα σου έγραφα ένα παραμύθι να γλυκαίνω το βράδυ τον ύπνο σου κι ένα τραγούδι σα βρόχινη μουσική να ξεστρατίζω τις πίκρες σου. Θα έπαιζα πιάνο και κιθάρα και φλάουτο να σκορπίσω το γκρίζο και να εξαγιάσω τις μέρες σου.
Ας μου έδινε την ευκαιρία ο χρόνος και θα σου έπλεκα κασκόλ και γάντια και σκουφί να ζεσταίνω τις κρύες μέρες σου. Κι εσύ χαζεύοντάς με, θα αναπολούσες όσα χωριστά ζήσαμε και ίσως να ευχόσουν να χωρέσουν στο "μαζί". Θα εξισορροπούσες τις αντιθέσεις χωρίς φωνές και λυγμούς και θα άνοιγες δρόμο φωτεινό στη θάλασσα να ταξιδέψουμε. Θα ματαίωνες τους αποχωρισμούς και θα διέγραφες τα λάθη μου ετοιμάζοντάς με για τα επόμενα για να έχεις λόγο να με μαλώνεις.
Ας μου έδινε ο χρόνος μια ευκαιρία μονάχα για να χαράξω πάνω στο χάρτη των ονειρεμένων ταξιδιών μια πορεία, τη δική σου πορεία. Να σεργιανάς στα μικρά και στα μεγάλα μονοπάτια του κόσμου, με μουσικές και χρώματα και μυρουδιές, με πυξίδα την καρδιά σου. Να σμιλεύω σε βράχια απάτητα την επιστροφή σου και να ονειρεύομαι πως η πυξίδα σου δείχνει έναν προορισμό, το βράχο μου. Ας είναι μόνο το όνειρο που μας ενώνει.
Ας ήταν ο χρόνος μου μια στιγμή για να σε συναντήσω, και θα του ζητούσα να έχει μολύβι και χαρτί, να γράφει λόγια ανείπωτα ως τα τώρα, χωρίς αποσιωπητικά, παρενθέσεις και τελείες. Να γράφει σε λόγο συνεχή και ακατάπαυστο τα ρίσκα της καρδιάς μου κι εσύ να τα διαβάζεις και να γελάς… να γελάς… να μην καταλαβαίνεις. Χωρίς περιθώριο να σου έγραφε, μη βρίσκουν ανοίγματα οι λέξεις και δραπετεύουν.
Ας μου έδινε, λαχταρώ, μια ευκαιρία ο χρόνος ο αδίσταχτος για να σε συναντήσω, και να το ήξερα. Μόνο θα έτρεχα σε όλα τα σταυροδρόμια του κόσμου να φρενάρω τρένα και τροχοφόρα και ανθρώπους και θα φορούσα φόρεμα κατακόκκινο να σιγουρέψω τη συνάντηση. Θα φίμωνα τα μάτια και το στόμα όλων να μη σε ξεστρατίσουν, να μη σου μιλήσουν για το χθες, να μη σε πείσουν πως είναι λάθος που γεννήθηκα, να μην τους ακούσεις, μη μαρτυρήσεις πάλι το μυστικό μου, μην τους πιστέψεις… και προσπεράσεις.
Αν… δε θα μιλούσα. Άχνα δε θα έβγαζα, δε θα επέτρεπα καμιά σύσπαση στο πρόσωπό μου, δάκρυ δε θα έβλεπες ούτε και θλίψη. Γιατί αν… θα έπαιρνε φως το πρόσωπο και η καρδιά μου και η νύχτα. Αν…
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου