Δες πως επιπλέει ανάμεσα στα νούφαρα η Οφηλία, χλωμή σαν
νεκροστολισμένο άνθος. Δες πως εναγκαλίζουν τα βαθιά νερά το ξέψυχο κορμί της.
Δες πως ανοίγουν τα λουλούδια στο διάβα της, λες και σκορπίζουν πένθιμους
χαιρετισμούς.
Μα τα μάτια της Οφηλίας δεν βλέπουν πια. Και αν το σώμα της,
άψυχο, πλέει στο βάθος του ποταμού, η ψυχή της ταξιδεύει στην καρδιά του μύθου.
Εμπνευσμένη από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ, η «Οφηλία» του Τζον
Έβερετ Μιλέ ανήκει στα κλασικότερα έργα των Προραφαηλιτών. Το μακάβριο θέμα της
είναι δοσμένο με μια γλυκιά διάθεση παρακμής. Ο θάνατος απολυτρώνεται αισθητικά
και μετατρέπεται σε έργο τέχνης, σκοτεινή τέρψη των ματιών, η καταβύθιση σ’
έναν κόσμο αγνό μέσα στον ζόφο του. Αντίστοιχα με τις απόπειρες των εκφραστών
του «παρακμιακού αισθητικού στυλ» (όπως ο Μπωντλαίρ), και επεκτείνοντας στα
άκρα την αντίληψη των Ρομαντικών, η αισθητική ταυτίζεται με την ίδια την
απόκρυφη πλευρά του φεγγαριού. Ακόμα και στο θάνατο υπάρχει ομορφιά, φαίνεται
πως δηλώνει ο εμπνευστής του έργου.
Πηγαίνοντας μερικούς αιώνες πίσω στο χρόνο, παρουσιάζει πολύ
μεγάλο ενδιαφέρον η αληθινή ιστορία που, όπως φαίνεται, ενέπνευσε τον ίδιο τον
Σαίξπηρ στη μυθοπλασία της Οφηλίας του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου