Γεννήθηκε στην Μυτιλήνη το 1912. Όταν έβγαλε τη δευτέρα δημοτικού σταμάτησε το σχολείο και από δέκα χρονών παιδάκι άρχισε να δουλεύει στις οικοδομές, κάνοντας στην αρχή θελήματα. Από το 1930 μέχρι το 1940 δούλεψε σαν οικοδόμος στην πατρίδα του
Άφησε σημαντικά τραγούδια, όπως «Ο ψαράς μέσα στη χώρα», «Εγώ δεν έχω βγάλει το σχολείο» (το οποίο ερμήνευσε αργότερα και ο Γιώργος Νταλάρας), «Κάηκε μια συνοικία»κ.ά. Ο δίσκος «50 Χρόνια Ρεμπέτικο Τραγούδι» πέτυχε ρεκόρ πωλήσεων και είναι ο πρώτος πλατινένιος δίσκος στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.[1]
«Στη ζωή μου μαρτύρησα από παιδί» θα πει. «Τότες τα γιαπιά δεν ήταν σαν τα σημερινά. Πολλές φορές κουβαλάγαμε πέτρες από εκατό μέτρα μακριά. Ούτε στον εχτρό σου...». Έτσι, ο αγώνας για το μεροκάματο άρχισε νωρίς για το «Γιωργέλι», ένας αγώνας που θα συνεχιστεί όμως και σε όλη του τη ζωή, είτε ως χτίστης είτε ως μουσικάντης, αργότερα
«Μ' άρεζαν τα τραγούδια που στίχος και μουσική μοιάζανε παντρεμένα και άμα ήτανε καλή και η φωνή... ε, με έσφαζες...» θα πει στην αυτοβιογραφία του. Τα χασικλήδικα και τα κουτσαβάκικα τραγούδια τα πρωτάκουσε από το γραμμόφωνο και αργότερα στην εφηβεία και στη νεαρή ανδρική του ηλικία από τις παρέες του με τους μάγκες της Μυτιλήνης και με τους ρεμπέτες του Πειραιά. Από τα πρώτα του ακούσματα στο μπουζούκι, ο συντοπίτης του, ο βαρελάς ο Μιστόκλης, ο οποίος και τον μάγεψε
Στην Αθήνα, μόνιμα εγκαταστημένος πια από το 1958, ήρθε αντιμέτωπος με τα κυκλώματα των εταιρειών του τραγουδιού. Ένιωσε πολύ καλά τι είναι «να είσαι φουκαράς, να παίρνεις καμιά δεκάρα και να κάνεις τουμπεκί». Τραγούδια του πέρασαν στη δισκογραφία με ονόματα άλλων και ο Γιώργης έπαιρνε ως αντάλλαγμα εκατό, διακόσιες ή τρακόσες δραχμές, ανάλογα με το πώς κοστολογούσαν κάθε φορά την ανάγκη του για επιβίωση. Γνωρίστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα, ο οποίος και του στάθηκε στη ζωή του φίλος πραγματικός στις δύσκολες στιγμές, την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, της οποίας η απλότητα, η καλοσύνη, κυρίως όμως το μοναδικό ταλέντο να σκαρώνει στίχους ή να επεμβαίνει αποφασιστικά και πετυχημένα όπου σκάλωνε ο στίχος, τον εντυπωσίασαν πάρα πολύ
Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου