Δεν μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, αλλά μερικά πράγματα απλά συμβαίνουν.Δεν μπορώ να επιχειρηματολογήσω πάνω σε θέματα που αφορούν το συναισθηματικό κόσμο. Και ούτε θα μπω στη διαδικασία. Το συναίσθημα είναι άυλο δεν έχει μορφή δεν καταλαμβάνει χώρο δεν έχει μήκος και πλάτος. Δεν μπορεί να αποτυπωθεί. Θα ήταν άστοχο άλλωστε να προσπαθήσουμε να το αποτυπώσουμε γιατί ακόμα και έτσι θα το βανδαλίζαμε.
Θα μπορούσαν να είναι η στιγμή, ο χώρος, ίσως και ο τρόπος με τον οποίο γεννιέται, χωρίς στοιχεία, σαν έγκλημα ποτέ κανείς δεν θα εξιχνίασει. Καθημερινά στη ζωή μας επαναλαμβάνονται γεγονότα, που μοιάζουν όμοια . Περνάνε εικόνες μπροστά από τα μάτια μας που μουλιάζουν στη μνήμη και αλλοιώνονται σε κάθε κίνηση των δεικτών του ρολογιού . Παραμερίζοντας όμως, τις χιλιάδες ξεφτισμένες φωτογραφίες του μυαλού μας, κάπου εκεί κρυμμένες βρίσκουμε στιγμές καλυμμένες με βερνίκι, που ο ιδρώτας και η αλμύρα του χρόνου δεν τις επηρεάζουν. Στιγμές τόσο μικρές, τόσο αδιάφορες, τόσο ασήμαντες στο γυμνό κυνικό μάτι του κόσμου.
Στιγμές τόσο πλούσιος που πλημμυρίζουν την ψυχή αδρεναλίνη. Μια συμπυκνωμένη δόση ζωής που με μια βελόνα διοχετεύεται απευθείας στην καρδιά και επαναφέρει τους χτύπους. Τικ, τακ, τους ακούμε τόσο δυνατά από τα μέσα μας. Τικ, τακ ο κρότος τους ραγίζει το στήθος.Νιώθουμε για πρώτη φορά. Νιώθοντας πραγματικά έπειτα από εκατομμύρια επαναλαμβανόμενα όμοια γεγονότα.Νιώθοντας για πρώτη φορά το άγγιγμα. Σαν να μη μας είχε αγγίξει ποτέ πριν κάνεις. Η πρώτη ανάσα της γέννησης! Η πρώτη γεύση από το στήθος της μητέρας! Το πρώτο άρωμα! Η πρώτη στιγμή που το συναίσθημα γεννιέται...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου