Πόσο αστείος φαντάζει ώρες ώρες ο ψυχισμός του ανθρώπου; Από
την μια στιγμή στην άλλη αλλάζει , παραμορφώνεται και εκεί που λες ότι έχεις πιάσει
το νόημα, άντε πάλι από την αρχή. Νομίζω εν τέλει , όσο περισσότερο προσπαθούμε
να ανακαλύψουμε το βαθύτερο εγώ μας τόσο
πιο ρηχοί άνθρωποι γινόμαστε. Όσο πιο βαθιά ψάχνουμε τόσο πιο κοντά ερχόμαστε
στα ζωώδη ένστικτα μας , με αποτέλεσμα η πνευματικότητα να φθίνει. Είναι σαν να
υπάρχει μια λεπτή, αχνή γραμμή που χωρίζει το πνευματικό από το ζωώδες μέσα μας.
Προσπαθώντας να εξαλείψεις όλα τα πρωτόγονα ένστικτα σου και να περάσεις στον
κόσμο της πνευματικότητας, βουτάς τόσο βαθιά μέσα στα άδυτα της ψυχής και του
μυαλού σου, και τελικά τί ανακαλύπτεις; Ένα ζώο! Ένα κτήνος δίχως λογική και
ευαισθησίες… Διότι αυτή είναι η πραγματική μας φύση. Στο τέλος αυτής της παράστασης,
εκεί θα καταλήξει αυτό το ιδιαίτερο είδος που ονομάσαμε ανθρωπότητα.
Είναι
αστείο! Τόσος αγώνας για να διαχωριστούμε από την φύση μας και τελικά όσο περισσότερο αγωνιζόμαστε, γινόμαστε ένα μαζί της. Ίσως θα πρέπει να σταματήσουμε
αυτόν τον μανιώδη, παράλογο αγώνα και να αφήσουμε το είναι μας να πλεύσει στον
χρόνο. Ίσως τα κύματα της ζωής, μας πάνε σε μέρη που δεν μπορέσαμε ποτέ να
φανταστούμε. Ίσως η λύση είναι η ζωή… Ας ζήσουμε… Στο τέλος θα είναι το μόνο
που θα μας έχει απομείνει…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου