Ήθελα από τότε να πετάω στα σύννεφα. και, γαμώ το, δεν προσγειώθηκα ποτέ...

ποτέ δε μου άρεσαν τα καρναβάλια... κυρίως αυτό το ζωγραφιστό τεράστιο χαμόγελο του βασιλιά καρνάβαλου που πιο πολύ με φόβιζε παρά με
διασκέδαζε. μα εν αρχή ην ο λόγος... η γιαγιά η νησιώτισσα πάντα ήθελε να με ντύνει κοριτσίστικα: κοκκινοσκουφίτσα, πριγκίπισσα, barbie... μα εγώ το σκασμένο ήθελα να με ντύνει κόκκινο μπαλόνι. ήθελα από τότε να πετάω στα σύννεφα. και, γαμώ το, δεν προσγειώθηκα ποτέ... ούτε τώρα μου αρέσουν τα καρναβάλια... προτιμώ το γνήσιο και αμασκάρευτο κέφι, που βγαίνει στους δρόμους και λευτερώνεται. η αρχέγονη διονυσιακή ορμή, ανεξάντλητη και ζωική, δεν κάνει διακρίσεις... νομίζω... αντί για καρναβάλια απόψε χαζεύω πίνακες για την αποκριά... h ζωγραφική κάτι ξέρει από "στοιχειά"
Νικολέτα Γκίκα

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...