Σαν φτάνουν οι απόκριες κι όλα τα παιδιά ντύνονται καουμπόι δες, εγώ ζητώ να ντυθώ Ινδιάνος. Και είναι δύσκολο να πολεμάς, ως άλλος Καθιστός Ταύρος, όλα τα παιδιά της γειτονιάς.
Κι όμως, στιγμή δεν το μετάνιωνα, ακόμα κι όταν με περικύκλωναν και με γάζωναν με τα ψεύτικα όπλα τους. Έπεφτα ηρωικά, υπερασπίζοντας τις Θερμοπύλες του Φαρ Γουέστ, είκοσι μέτρα απ’ το σπίτι μου.
Απ’ τους Απόστολους με έναν ταυτιζόμουν: Με τον Ιούδα.
Την Μεγάλη Παρασκευή, όταν έδειχνε στην τηλεόραση τον Ρόμπερτ Πάουελ, πιο γαλανομάτη απ’ όσο μπορούσε να είναι ποτέ ένας Εβραίος, πήγαινα κρυφά κι έπαιρνα ένα αυγό.
Στεκόμουν μπρος στο εικονοστάσι, καθάριζα βλάσφημα το κόκκινο αυγό και κοιτούσα την εικόνα του Χριστού.
“Ο Ιούδας δεν σε πρόδωσε”, έλεγα στην εικόνα. “Σ’ αγαπούσε πιο πολύ απ’ όλους. Και τον άφησες να κρεμαστή.
Έτσι συνέχισα, ν’ αγαπώ τα αουτσάιντερ, τους αδύναμους, τους παράξενους, τους weirdo, τους loser, τους ηττημένους.
Όχι παρακολουθώντας τους συγκαταβατικά, όχι κοιτώντας τους αφ’ υψηλού, αφού κι εγώ πάντα αουτσάιντερ ήμουν -όταν θυμόμουν να μπω στην κούρσα.
Δεν συμπαθώ τους καθαρόαιμους, τους γαλαζοαίματους. Εκείνους που γεννήθηκαν νικητές. Προτιμώ τους κοπρίτες, τους αδέσποτους και τους πλάνητες, που γράφουν τη ζωή τους με πολύ κόπο και πόνο.
Δεν αντέχω τους τέλειους ανθρώπους. Αυτούς με την άθραυστη αυτοπεποίθηση και το υπεροπτικό βλέμμα. Αυτούς που όλα τα καταφέρνουν καλά και ποτέ δεν κάνουν λάθη.
Αυτούς που στο σχολείο ήταν οι πιο δημοφιλείς, οι πιο καλοντυμένοι, πρόεδροι των δεκαπενταμελών και ψυχή των πάρτι.
Δεν αντέχω τους ατσαλάκωτους ούτε εκείνους που δεν σταματούν ποτέ να χαμογελάνε, λες και κατάπιαν ολόκληρο το κουτί με τα λεξοτανίλ.
Μου αρέσει η χαρά, αλλά την προτιμώ ανθρώπινη, πλαισιωμένη από θλίψη, απογοήτευση και βαρεμάρα, την προτιμώ αληθινή.
Καθώς μεγαλώνω καταλαβαίνω ότι η Ιστορία δεν γράφεται απ’ τους νικητές, αλλά από τους ηττημένους.
Ο Τιούρινγκ ηττήθηκε. Ο Τέσλα ηττήθηκε. Ο Σωκράτης ηττήθηκε. Ο Χριστός ηττήθηκε. Ο Λεωνίδας ηττήθηκε. Ο Γαλιλαίος ηττήθηκε. Ο Καρυωτάκης ηττήθηκε. Ο Βαν Γκογκ ηττήθηκε. Ο Καποδίστριας κι ο Φεραίος ηττήθηκαν. Ο Κάφκα ηττήθηκε. Ο Γκάντι ηττήθηκε. Ο Μπελογιάννης ηττήθηκε. Ο Άσιμος ηττήθηκε.
Ακόμα κι ο Μότσαρτ, ο Αγαπητός του Θεού, ηττήθηκε απ’ τον κόσμο. Πέθανε στα 35, φτωχός και άρρωστος.
Είναι κι εκείνοι, όλοι οι άνθρωποι που πέρασαν μέσα από την Ιστορία, αλλά κανείς δεν έμαθε γι’ αυτούς.
Είναι ο Ρώσος στρατιώτης που πεθαίνει στο Στάλινγκραντ. Είναι ο Εβραίος της Θεσσαλονίκης που κλείνεται σ’ ένα βαγόνι για άλογα. Είναι η γυναίκα της Ινδίας που πολεμάει τους βιαστές. Είναι ο Ινδιάνος των Ζαπατίστας που αντιμάχεται τον στρατό, τις εταιρείες και τους εμπόρους ναρκωτικών.
Είναι ο αφροαμερικάνος που ζητάει να ζήσει. Είναι ο ομοφυλόφιλος που τον δέρνουν οι φυσιολογικοί, τα φυσιολογικά τέρατα. Είναι η μητέρα που έδωσε όλη της τη ζωή για να μεγαλώσει μόνη τα παιδιά της. Είναι ο Παλαιστίνιος που πετάει πέτρες στα τανκ.
Είναι ο Κούρδος που αντιμετωπίζει μόνος τους φανατικούς, ενώ οι δυτικοί σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι ο μετανάστης που πεθαίνει απ’ το κρύο στον Έβρο, για να κρατήσει ζεστή και ζωντανή την κόρη του.
Η μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας είναι αυτοί, τα outsiders. Γιατί εκείνοι στέκονται έξω απ’ τον κόσμο, γιατί εκείνοι ξέρουν ότι αυτός ο κόσμος είναι λάθος
Απο τον Γελωτοποιό
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου