Οι φωνές της σιωπής...

Φωνές... Πάλι αυτές οι φωνές! Τριγυρνούν, αναδιπλώνονται σαν τον καπνό μέσα στο μυαλό μου. Θα κλείσω τα αυτιά μου! Ναι, έτσι μου είχε πει η μάνα μου. Να κλείνω τα αυτιά μου όταν η ηχώ τους θολώνει το βλέμμα μου.
Τα κλείνω και αυτές βαθαίνουν. Φοβάμαι! Δεν φοβάμαι τις φωνές. Φοβάμαι μην σιωπήσουν.Φοβάμαι τον κρότο της σιωπής τους. Αφήνομαι, να κατακλύσουν τα μέσα μου. Γίνομαι ένα με τις απόκοσμες νότες που ψάλλουν. Ξαναγεννιέμαι! Γεννιέμαι μέσα από την αρμονία της νεκρής ψυχής μου.Υπάρχω ξανά. Αυτή την φορά πέρα από τον χρόνο και τον χώρο.Πλανιέμαι ανάμεσα στις ραγισμένες διαστάσεις του γαλαξία. Νιώθω! Νιώθω την αφή να ξεμακραίνει από τα ακροδάκτυλά μου, γεύομαι το πηχτό κενό της ανθρωπότητας και πλέον ακούω την σιωπή! Την σιωπή να ουρλιάζει...Και τις φωνές... Τις φωνές να την παρηγορούν! "Τις φωνές της σιωπής".Τις φωνές της σιωπής που αναβλύζουν στα μέσα του χάους...

Σίσσυ Μακρίδου 

Share on Google Plus

About KTIMA MORAITI

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...