Λίγο είναι το φως
Με το παράθυρο να παραμένει κλειστό
Πάνω στο τραπέζι αφημένο ένα κομμάτι χαρτί
Λευκό πανί η φαντασία…
Για λίγο πιστεύω πως σου μοιάζει
Ένας ξένος πίσω από το τζάμι με κοιτάζει
Στο άλλο χέρι κρατάω το τσιγάρο
Ύστερα η πίστη μου εξατμίζεται
Πιάνω το άδειο ποτήρι
Η νεότητα δε κρατάει για πάντα
Καίει τα σωθικά
Και οτιδήποτε άλλο υπάρχει
Για πόσο ακόμα θα μπορώ να γράφω
Κοιτάζει το ταβάνι που έχει μουχλιάσει
Μα τώρα είναι νωρίς, για το τέλος να σου μιλώ
Ακούω τον ουρανό να στάζει
Να κοιτάζεις τον ήλιο που ανατέλλει
Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι
Στα εύκολα όμως τίποτα δε μου λες
Στέκεσαι ακίνητος στη γραμμή του γκρεμού
Τα αστέρια γινήκανε χαμένες ευχές
Το τέλος δεν είσαι εσύ
Τις νύχτες τα όνειρα κηδεύουν οι νεράιδες
Μη μου φοβάσαι
Θα ‘ρθουν καλύτεροι καιροί
Μη μου λυπάσαι
Constantine.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου