Ανάμεσα στα λευκά μαλλιά το γνωστό σπινθηροβόλο και ευθύβολο βλέμμα μιας αιώνιας έφηβης «πιο υπεύθυνης πια» όπως παραδέχτηκε. Χαλαρά, αβίαστα και χαμογελαστά η ιέρεια του ροκ έσπασε την απόσταση.
Εξάλλου δεν έπαψε να μας υπενθυμίζει καθ’ όλη τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου με αφορμή τις εμφανίσεις της στο Piraeus 117 Academy, στις 25 και 26 Ιουνίου, πως το αίσθημα της κοινότητας που ανέπτυξε στα χρόνια της νεότητάς της με τους ομότεχνους της στη Νέα Υόρκη καθόρισαν τη φιλοσοφία της.
Η προσευχή είναι επίσης μια λέξη που ήχησε αρκετές φορές στα αυτιά μας. «Προσεύχομαι για τον κόσμο» είπε. Για τον κόσμο που η δική της γενιά ήθελε να αλλάξει. Σήμερα συνεχίζει να μην καταλαβαίνει την ανθρώπινη ηλιθιότητα και ως αντίδοτο στην τρέλα της εξουσίας μας συστήνει να μη θυσιάσουμε τη χαρά και την αισιοδοξία μας.
Η σπουδαία ποιήτρια της rock σκηνής μας αποχαιρέτησε με απαγγελία ποιήματός της καρφώνοντας κυριολεκτικά το βλέμμα της στο δικό μας με το ύφος και το βάθος της φωνής του ανθρώπου που έχει μετουσιώσει την εμπειρία σε σοφία
«Το 'Πάτι και Ρόμπερτ' μας υπενθυμίζει ότι η αθωότητα, οι ουτοπικές ιδέες, η ομορφιά και η εξέγερση είναι τα άστρα που μας οδηγούν στο ταξίδι της ανθρωπότητας» έγραψε ο Michael Stipe, τραγουδιστής των R.E.M. στο Time Magazine. Και είχε δίκιο αφού στην πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από μια απλή αυτοβιογραφία. Είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι στη γειτονιά των αγγέλων και μία από τις πρωταγωνίστριες μιας εποχής που μας μεταφέρει ακόμα ισχυρές δονήσεις είναι εδώ για δυο συναυλίες στην Αθήνα.
Τραγούδι ή μυθιστόρημα;
Φυσικά το τραγούδι είναι πιο δύσκολο είδος Εκεί είμαι υπεύθυνη για τη μουσική, το στίχο.. Είμαι υποχρεωμένη να φτιάξω κάτι άμεσο μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Όταν γράφεις τραγούδια δεν μπορείς να είσαι κλεισμένος στον δικό σου μικρόκοσμο.
Εμπνέομαι με διάφορους τρόπους. Περπατώντας, διαβάζοντας. Όταν διαβάζω κάτι που μου αρέσει θέλω οπωσδήποτε να γράψω μετά. Η κόρη του Καμύ μου είχε φέρει ένα έργο του που έγραψε πριν πεθάνει. Ρούφηξα τις 120 σελίδες. Με συγκλόνισε , ήταν μια ιδιαίτερη εμπειρία . μετά ήθελα να γράψω κι εγώ
Είμαι ακόμα σε κατάσταση σοκ. Αναρρωτιέμαι συχνά τελευταία “Τί νόημα έχουν όλα αυτά;” Εσείς οι Έλληνες νιώθετε περισσότερο την κατάσταση μετά από όσα περάσατε και περνάτε. Ξέρετε , όσο μεγαλώνω βαριέμαι αυτή τη γαμημένη ηλιθιότητα των ανθρώπων. Θέλω να γράφω , να ζω, δεν μπορώ να ξοδεύω τη ζωή μου. Δεν είμαι πολιτικός είμαι πολίτης που νοιάζεται , είμαι καλλιτέχνης Έχω δικαίωμα να ζήσω και να δημιουργήσω και αν θέλω να πω κάτι σε σχέση με όλη αυτή την πολιτική κατάσταση είναι “Δεν θα θυσιάσω τη χαρά και την αισιοδοξία μου” . Αυτή είναι η δική μου φιλοσοφία.
Από που αντλεί δύναμη
Λατρεύω να νιώθω ζωντανή. Από μωρό ήμουν φιλάσθενη, αρρώσταινα συχνά όπως λέει η μαμά μου , όμως επιβίωσα. Αγαπώ τα παιδιά μου το εγγόνι μου. Ο ενθουσιασμός και η θετικότητα μας κρατούν νέους δυνατούς και υγιείς. Είχα και δυο καλούς γονείς βέβαια και βοήθησε κι αυτό.
Η Νέα Υόρκη ήταν τότε φτωχή, επικίνδυνη. Μπορούσες να ζήσεις εκεί φτηνά. Είμαστε όλοι καλλιτέχνες γιατί κανείς μας δεν είχε λεφτά. Μέσα στην κοινότητα γεννιόντουσαν ιδέες , είμαστε όλοι μαζί. Χάσαμε βέβαια φίλους από ναρκωτικά από AIDS. Τώρα η Νέα Υόρκη είναι πλούσια. Νομίζω ότι εξελισσόμαστε σε συνθήκες φτωχές. Εκεί που υπάρχει φτώχεια υπάρχει φαντασία και δημιουργικότητα. Τότε είχαμε κοινότητα. Είμαστε η κοινότητα. Πού υπάρχει αυτή η ενέργεια σήμερα; Στους νέους, στους ακτιβιστές
Για τους φόβους της
Δεν έχω πολλούς φόβους. Ξέρετε οι κυβερνήσεις προσπαθούν να μας μανιπουλάρουν μέσα από τον φόβο. Αν φοβάμαι κάτι είναι μην κινδυνέψουν τα παιδιά. Θυμάμαι έχασα για 15 λεπτά τον γιο μου όταν ήταν τριών. Ήταν τα χειρότερα λεπτά της ζωής μου. Πονάω όταν διαβάζω για το πόσο υποφέρουν παιδιά και μάνες στην Αφρική. Όταν διαβάζω για τους πρόσφυγες. Είναι οδυνηρό. Συναισθάνομαι τον πόνο τους.
Για τη νέα γενιά καλλιτεχνών
Δεν μου αρέσει να συγκρίνω τις γενιές . Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα σήμερα. Τότε δεν είχαμε computers τεχνολογία. Είχαμε ένα πάθος να αλλάξουμε τον κόσμο, να διεκδικούμε δικαιοσύνη. Σήμερα οι νέοι έχουν τόσες πληροφορίες, τόσους τρόπους επικοινωνίας και συχνά τόση λίγη επικοινωνία. Νομίζω πως αυτή την εποχή αφουγκράζονται τι μπορούν να κάνουν. Πρέπει να δουν τι θα την κάνουν αυτή τη δύναμη κι εμείς πρέπει απλά να τους δώσουμε το χέρι, να τους υποστηρίξουμε να πούμε απλά “Είμαστε εδώ”.
Για την Ελλάδα
Πάντα θέλουμε να ερχόμαστε στην Αθήνα. Η σκέψη μας ήταν και είναι μαζί σας. Στις δυσκολίες που περνάτε, είστε πάντα στη σκέψη μας
Απόσπασμα από το βιβλίο
Μέσα στις επόμενες πέντε βδομάδες ηχογραφήσαμε και μιξάραμε το πρώτο μας άλμπουμ, το «Horses». O Τζίμι Χέντριξ δεν ξαναγύρισε ποτέ για να δημιουργήσει τη νέα μουσική γλώσσα που ήθελε, αλλά άφησε πίσω ένα στούντιο που απηχούσε όλες τις ελπίδες του για το μέλλον της πολιτιστικής μας φωνής. Αυτά είχα στο μυαλό μου από την πρώτη στιγμή που μπήκα στον χώρο στον οποίο ηχογραφούσαμε τις φωνές. Την ευγνωμοσύνη που ένιωθα για το ροκ εν ρολ, που με είχε βοηθήσει να τα βγάλω πέρα σε μια δύσκολη εφηβεία.
Τη χαρά που με πλημμύριζε όταν χόρευα. Την ηθική δύναμη που αντλεί κάποιος όταν αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του. Όλα αυτά ήταν κωδικοποιημένα στο «Horses», μαζί με έναν χαιρετισμό προς αυτούς που έστρωσαν τον δρόμο πριν από μας. Στο «Birdland» ξεκινήσαμε περιγράφοντας τη σκηνή όπου ο νεαρός Πέτερ Ράιχ περιμένει τον πατέρα του, τον Βίλχελμ Ράιχ, να κατέβει από τον ουρανό για να τον πάρει μαζί του. Στο "Break it up" ο Τομ Βερλέν κι εγώ γράψαμε για ένα όνειρο στο οποίο ο Τζιμ Μόρισον, δέσμιος όπως ο Προμηθέας, ξαφνικά ελευθερώνεται. Στο «Land» η εικονογραφία των Wild Boys συνδυαζόταν με τα διαδοχικά στάδια του θανάτου του Χέντριξ. Στο «Elegie» τούς θυμόμαστε όλους, από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, αυτούς που είχαμε χάσει, αυτούς που χάναμε και αυτούς που έμελλε να χάσουμε ξανά. Δεν υπήρξε ποτέ αμφιβολία ότι ο Ρόμπερτ θα αναλάμβανε το πορτρέτο για το εξώφυλλο του «Horses», ότι η φωτογραφία του θα ήταν το θηκάρι που θα κάλυπτε το αιθερικό ξίφος μου. Δεν είχα κάποια ιδέα για το πώς θα έπρεπε να είναι, ήξερα μόνο ότι θα έπρεπε να είναι αληθινό. Το μόνο πράγμα που υποσχέθηκα στον Ρόμπερτ ήταν ότι θα φορούσα ένα καθαρό πουκάμισο, χωρίς λεκέδες.
lifo.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου