Το διασημότερο από τα ταπεινά, φτωχικά δωμάτια του κόσμου. Αναγνωρισμένο κι αυτό μετά το θάνατό του, όπως ο δημιουργός του. Ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες, ένα κομοδίνο, μια πετσέτα, κάποια κάδρα στον τοίχο.
Κι όμως, αυτό το μικροσκοπικό, ασήμαντο δωματιάκι ήταν το καταφύγιο του Βαν Γκογκ. Ο χώρος που τον έκανε να νιώθει όμορφα. Και γι' αυτό επέλεξε να το κάνει θέμα ενός έργου τέχνης· αυτό το μικρό και ασήμαντο, που τόση σημασία είχε γι' αυτόν. Γιατί τι είναι η πραγματικότητα αν όχι ο τρόπος που την προσλαμβάνουμε; Οι σημασίες που της αποδίδουμε; Τα αισθήματα που τρέφουμε γι' αυτήν;
Όπως έλεγε εξάλλου ο Σαιντ-Εξυπερύ και ο Μικρός Πρίγκιπας, όταν αγαπάς κάτι ακόμα και το πιο συνηθισμένο πράγμα του κόσμου υψώνεται σε κάτι μοναδικό για σένα. Ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο. Τέτοιο ήταν και το μικρό δωμάτιό του για τον Βαν Γκογκ. Το αγαπούσε, γι' αυτό και το ζωγράφισε, προσδίδοντας στο έργο απαλούς χρωματικούς τόνους, δημιουργώντας μια γαλήνια, ζεστή αίσθηση. Μια αίσθηση οικειότητας, τέτοια που νιώθεις όταν επιστρέφεις σπίτι σου μετά από ένα μακρύ ταξίδι.
Η αγάπη καθοδηγούσε το πινέλο του Βαν Γκογκ. Και έτσι το συνηθισμένο αυτό δωμάτιο έγινε αιώνιο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου