μπροστά απ’ τους ποιητές
στην τρέλα
αν έχουν τρέλα
τα τραγούδια της ζωής γεννιούνται
στην τι βι τα απογεύματα
αρτίστες απαντούν
σε ερωτήματα
προς θεού μη θέτεις άλλα ερωτήματα
το αυτονόητο είναι άκρο
και το άκρο αυτονόητο-
η ευτυχία είναι μαζική
ή τίποτα
καθώς και η δυστυχία
δεν χωράει στο τίποτα
συγκεντρώσου επιτέλους
ένας κόσμος προσμένει
να κατεθέσεις τη ψυχή σου
σε μια δημοκρατία που
σημαίνει να έχουν όλοι λεφτά
μα οι ποιητές στον οργιώδη αυτό χορό
δεν βάζουν ψηλοτάκουνα
έρχονται
με μια πένα που αφήνει
ρυτίδες θανάτου τα γράμματα
στο πρόσωπο της ζωής
που δεν καβλώνει
δεν σκιρτά και δεν δοξάζει
μα είναι δήθεν η αλήθεια όντας
απόλυτη κενή πειοψηφία
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου