Ο Ιταλός ζωγράφος του Μπότσαρη
Ένας άλλος ζωγράφος της νεοκλασικής σχολής (και δάσκαλος ζωγραφικής της εποχής) που εμπνεύστηκε από στιγμές της επανάστασης ήταν ο Ιταλός Λουντοβίκο Λιπαρίνι (Ludovico Lipparini, 1800-1856).
Γνωστά έργα του είναι “Ο όρκος του Λόρδου Βύρωνα στον τάφο του Μάρκου Μπότσαρη” (1850, σώζεται στο Δημοτικό Μουσείο του Τρεβίζο), “Ο θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη” (1841, , μέγεθος 80Χ57 cm, σώζεται στο Δημοτικό Μουσείο του Τριέστε) και “Ο Αρχιεπίσκοπος Γερμανός υψώνει τη σημαία της Ανεξαρτησίας στον γκρεμό των Καλαβρύτων” (1838, σώζεται στην Πινακοθήκη του Μιλάνου ενώ λιθογραφία του πίνακα υπάρχει στο Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών). Μαθητής του Λιπαρίνι ήταν ο Έλληνας ζωγράφος Διονύσιος Τσόκος που επίσης αποτύπωσε σε πίνακες του στιγμές της Ελληνικής Επανάστασης.
Δύο πολύ εκφραστικούς πίνακες των γυναικών της Ελλάδος μας έδωσε ο Γαλλο-ολλανδός ρομαντικός ζωγράφος Άρι Σέφερ (Ary Scheffer, 1795-1858). Πρόκειται για τους πίνακες “Σουλιώτισσες Γυναίκες” του 1827 και “Ελληνίδες εκλιπαρούν την Παναγία για βοήθεια” (1826). Το περιστατικό των Σουλιωτισσών αναφέρεται αρκετά πριν την επανάσταση και συγκεκριμένα το 1803 όταν ο Αλή Πασάς των Ιωαννίνων πολιορκούσε το Σούλι. Σε αυτό το περισταστικό αναφέρεται και ο περίφημος “Χορός του Ζαλόγγου” που αποδεδειγμένα γράφτηκε αρκετά μετά το περιστατικό.
Στον πίνακα “Έλληνόπουλο που υπερασπίζεται τον πατέρα του” ο τραυματισμένος πατέρας δεν εγκαταλείπει το σπαθί του παρά τη φανερή αδυναμία του (λυγισμένος καρπός δεξιού χεριού, το αριστερό χέρι τον στηρίζει στο χώμα, το βλέμμα δείχνει ότι υποφέρει). Ο νεαρός Έλληνας πολεμιστής που ανδρώνεται πάνω από το νεκρό σώμα του πατέρα του φανερώνει τη μετάβαση του πολέμου από γενιά σε γενιά μέχρι την τελική νίκη που πέρασε από χίλια κύματα στο πεδίο της μάχης μέχρι να έρθει τελικά με τη βοήθεια των ξένων υπό την πίεση των λαών τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου