ΑΣ ΔΙΑΒΑΣΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ! Το διήγημα της εβδομάδας: «Το μάτι με τα μυστικά» (Μέρος 1ο)

Το μάτι με τα μυστικά


     Το φως άρχισε να πλημμυρίζει την κάμαρα της Τζούλιας. Οι ακτίνες του  ήλιου τρυπούσαν βίαια τα βλέφαρά της και τα ανάγκαζαν να ανοίξουν. Άρπαξε ένα μαξιλάρι και προσπάθησε να πνίξει το πρόσωπό της μέσα του με την ελπίδα να κρυφτεί στα όνειρα της για μερικά λεπτά ακόμη. Καυτές βελόνες παρόλα αυτά συνέχιζαν να τρυπούν το κορμί της και την ανάγκαζαν να σηκωθεί. Τα βήματα της βαριά και ζαλισμένα την οδήγησαν στο μπάνιο. Στάθηκε για αρκετή ώρα κάτω από το παγωμένο νερό προσπαθώντας να συνέλθει από τον λήθαργο της περασμένης νύχτας. Οι νευρώνες που τύλιγαν σαν ιστός όλο της το σώμα ενεργοποιήθηκαν απευθείας. Άρχισαν να στέλνουν σήματα, σκέψεις. Ακούμπησε τρυφερά το σημάδι που στόλιζε τον αυχένα της. Τα δάκτυλά της μουλιασμένα ακολουθούσαν ξανά και ξανά τις γραμμές του. Τόσο βαθιές σαν ο Θεός να τις είχε χαράξει με καυτό σίδερο πάνω στο άλλοτε βρεφικό δέρμα της. Πολλές φορές μέσα στις δεκαετίες της ζωής της είχε αναρωτηθεί αν αυτό το σημάδι σχετίζονταν με την κατάρα της. Ναι, την κατάρα της! Έτσι αποκαλούσε την δύναμη της. Κατάρα! Ήταν κατάρα για αυτήν να μπορεί να διαβάζει τις ψυχές των ανθρώπων. Ήταν κατάρα γιατί οι ψυχές των ανθρώπων θα είναι για πάντα καταραμένες.           
Ξαφνικά ένας δυνατός κρότος που ακούστηκε από τα βάθη της κουζίνας την επανέφερε στην πραγματικότητα. Δεν ανησύχησε. Ήξερε ότι ήταν η κυρία Λίζα. Η κυρία Λίζα συνήθιζε κάθε πρωί να της φέρνει ένα πιάτο ζεστό φαγητό και να της το αφήνει στο τραπέζι δίπλα από το παλιό και σκουριασμένο από τη εγκατάλειψη ψυγείο. Η Τζούλια συμπαθούσε αυτήν την καλοκάγαθη γριούλα. Ίσως να ήταν πλέον ο μόνος άνθρωπος που συμπαθούσε. Ποτέ δεν την είχε κοιτάξει στα μάτια, παρόλα αυτά την εμπιστευόταν για έναν ανεξήγητο λόγο. Η παρουσία της δεν την τάραζε. Κάποιος μάλιστα θα έλεγε ότι την γαλήνευε κιόλας. Η κυρία Λίζα πάντα κοιτούσε χαμηλά και τα κατάλευκα μαλλιά της σκέπαζαν το βλέμμα της. Εδώ και πολλά χρόνια οι δυο γυναίκες περνούσαν συχνά τα βράδια τους κάνοντας συντροφιά η μία στην άλλη. Η Τζούλια είχε εκμυστηρευτεί σχεδόν τα πάντα στην Λίζα, ακόμα και την κατάρα της. Συχνά ένιωθε ότι την καταλαβαίνει, ανεξάρτητα αν πολλές φορές έμοιαζε σαν να την λυπάται.
Τέντωσε την κυρτή της πλάτη και το γκριζιασμένο κεφάλι της σταμάτησε στην οροφή του μπάνιου. Η Τζούλια ήταν μια επιβλητική γυναίκα! Ψηλή και λυγερή, διατηρούσε την γοητεία της πέρα από τον χρόνο που έσκαβε το ασπρισμένο δέρμα της. Οι καμπύλες της που διακρίνονταν ακέραιες και στιβαρές, θύμιζαν πολλά από το νεανικό της μεγαλείο. Πολλοί θα ήταν αυτοί που θα έδιναν τα πάντα για να βυθιστούν μέσα στο πλούσιο στήθος της. Να γευτούν τον ώριμο καρπό του πάθους της. Μα θα ήταν μάταιο! Η Τζούλια περιφρονούσε μια ζωή τον έρωτα, την αγάπη, μέχρι και την ίδια την ανθρωπότητα.
Πήρε μια πετσέτα, την τύλιξε βιαστικά και έτρεξε να προλάβει τη Λίζα. Ήθελε να της ζητήσει, να της αγοράσει ένα βιβλίο του «Όσκαρ Γουάιλντ», «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι». Το παλιό της αντίτυπο είχε αλλοιωθεί από τις αναγνώσεις και τα ξεθωριασμένα γράμματα είχαν αρχίσει πια να τη κουράζουν. Καθώς πετάχτηκε φουριόζα μέσα στο σαλόνι, πάγωσε μπροστά σε αυτό που αντίκρισε. Μια μορφή ενός νεαρού άντρα με μακριά ξανθά και φαρδιές πλάτες ψαχούλευε αμέριμνος τη βιβλιοθήκη της. (συνεχίζεται...)

Σίσσυ Μακρίδου

Share on Google Plus

About KTIMA MORAITI

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...
    Blogger Comment

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΨΗΣΤΑΡΙΑ ΛΕΩΝΙΔΑΣ

ΨΗΣΤΑΡΙΑ ΛΕΩΝΙΔΑΣ
ΣΚΡΑ 9 / ΚΑΤΕΡΙΝΗ/ Τ.Κ. 60100 / ΤΗΛ: 2351029728, 2351025120

ΔΗΜΟΦΙΛΗΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ