τις πέταξα στα πόδια σου...
ζωγραφιές σε ευθεία γραμμή
επαναλαμβανόμενης σιωπής
οι απαντήσεις σου.
Έτσι το θέλησες
να παραδέρνω
σε ανεπίδοτη
αιτιολόγηση.
Μα έστω αν μια φορά κοιτάξεις
ένα φεγγάρι κατακόκκινο
ανάμεσα στα κτίσματα
της νυχτωμένης πολιτείας
προσπέρασε
το αναπάντητο γιατί
που αμείλικτο
συνόδευσε τις ώρες μας.
Σπρώξε με τα χέρια το κενό
έλα να συνεγείρεις
ανάσα δάκρυ και λυγμό
σε μια ασήμαντη θλίψη
μήπως και νιώσεις πως
έστω μόνο μια στιγμή
πέρασα από τη ζωή σου.
Μείνε λοιπόν
εσύ
η ανάγκη
για να συντηρώ
την ύπαρξή μου.
Ακυρωμένος Αύγουστος 2015
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου