Επιστροφή στην Αθήνα λοιπόν… με ένα σεντούκι μνήμες. Μνήμες, που άλλες έχουν ονοματεπώνυμο, άλλες περιφέρονται στους δρόμους των Εξαρχείων, εκείνες που σε οδηγούν στο «Σέλας» που δεν το βρίσκεις εύκολα, ή εκείνες που, αν ο φίλος σου έχει κανά φράγκο, θα σε αράξουν στη Βαλτετσίου με Ζάχαρη κι Αλάτι και θα σε παρκάρουν, ξημερώματα, στου Κάβουρα για σουβλάκι. Μνήμες που ψωνίζουν στο μοναστηράκι φούστες στο Hippie Shop, άλλες γράφουν συνθήματα στους τοίχους και κάποιες αναζητούν το φεγγάρι στον ουρανό, μα αυτό παίζει κρυφτό κι ύστερα «φτου ξελευτερώνεται» στην απέναντι βιτρίνα… Μνήμες του κέντρου, γιατί εκείνες του Φαλήρου σε πονάνε και μνήμες αλήτισσες που δεν ταιριάξανε ποτέ στο χρώμα του Παπάγου.
Μνήμες ελπίδες πως δεν άλλαξε πολύ η δική σου η Αθήνα, πως εξακολουθεί να γυροφέρνει τα Εξάρχεια ζαλισμένη από κρασί και πάθος, πως κάποιοι ακόμη επιμένουν να γράφουν στους τοίχους τα όνειρά τους, πως η για πρώτη φορά αριστερά δε θα κλείσει για χρόνια τον κύκλο των κόκκινων ελπίδων σου, πως το φεγγάρι παλεύει πάντα να καθρεπτίζεται, μικρή Λολίτα, στην απέναντι βιτρίνα, και πως ο έρωτας ακόμη ξαπλώνει το κορμί του μεθυσμένος στο πέτρινο παγκάκι…
Επιστροφή στην Αθήνα λοιπόν… με ελπίδες, πως θα σε συναντήσω, πριν γίνουν μόνο «μνήμες»…
Νικολέτα Ανδριανή
Μνήμες ελπίδες πως δεν άλλαξε πολύ η δική σου η Αθήνα, πως εξακολουθεί να γυροφέρνει τα Εξάρχεια ζαλισμένη από κρασί και πάθος, πως κάποιοι ακόμη επιμένουν να γράφουν στους τοίχους τα όνειρά τους, πως η για πρώτη φορά αριστερά δε θα κλείσει για χρόνια τον κύκλο των κόκκινων ελπίδων σου, πως το φεγγάρι παλεύει πάντα να καθρεπτίζεται, μικρή Λολίτα, στην απέναντι βιτρίνα, και πως ο έρωτας ακόμη ξαπλώνει το κορμί του μεθυσμένος στο πέτρινο παγκάκι…
Επιστροφή στην Αθήνα λοιπόν… με ελπίδες, πως θα σε συναντήσω, πριν γίνουν μόνο «μνήμες»…
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου