Α μωρέ μάνα…

Καθισμένη στην πολυθρόνα της υπομονής ακίνητη

η μάνα μου… επέστρεψε

Τραβάει πίσω τα μαλλιά της

παλεύει με τους δικούς της δαίμονες

στην άδεια κάμαρη του χρόνου χαρτογραφεί το χθες

και ματαιώνει το σήμερα

Το αδάκρυτο μάτι της περιπλανιέται στο αύριο

θλιμμένη σιωπή τσακίζει τα φτερά της

στα μάτια της εικόνες που δε θα δουν το φως

στα χείλη της λόγια που δε θα γίνουν ήχοι

Α μωρέ μάνα…

Δεν πρόσεξα ποτέ την ηλικία σου …

δεν ένιωσα ποτέ την αγωνία σου…

Μένεις εκεί στο κέντρο της ζωής μου

σαν ένα τραγούδι ατραγούδιστο

σαν ένα μοιρολόγι ενός έρωτα

που ματαίωσε όλες τις επιλογές

Υποκορίζεται, μάνα, ο πόνος ???

Νικολέτα Ανδριανή

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...