Μια βαλίτσα γεμάτη αγωνίες, ένα καπέλο – θα το χρειαστώ, όχι για τον ήλο που καίει μα για τις σκιές που επιμένουν να εισχωρούν πολλαπλασιαζόμενες - μια καλημέρα στον κύριο που επιμένει να μετράει τις αναχωρήσεις μου, στην τσέπη του παντελονιού ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή, στην παλάμη μια χούφτα κάλπικα κέρματα – δε θα μου χρειαστούν…
«Η επόμενη στάση…» ποιος νοιάζεται για την επόμενη στάση? Η αναχώρηση είναι χωρίς προορισμό. Κατεβαίνω για να αλλάξω βαγόνι. Συνήθισα τους ανθρώπους σ’ αυτό, ίσως στο δεύτερο να έχουν ενδιαφέρον. Χώνομαι στο τελευταίο κάθισμα και, όντας στάσιμη, παρακολουθώ το δρόμο και τα κτίρια να τρέχουν. Στάσιμη εγώ, αδύνατον να τα προφτάσω.
Αυτόν τον ρόλο τον έχω ξαναπαίξει. Μα μου φαντάζει τελείως διαφορετικός. Η κοπέλα στο απέναντι κάθισμα αφήνει στα πόδια την τσάντα της και με κοιτάζει… το ταξίδι διαρκεί. «Η επόμενη στάση… η επόμενη στάση…» το βαγόνι αδειάζει, ο συρμός σκοτεινιάζει, η κοπέλα χάνεται… ο συρμός μπαίνει στο φως… η κοπέλα εμφανίζεται… φέρνω το δεξί χέρι στο μάτι μου, εκείνη το αριστερό. Σταυρώνω τα πόδια μου, το αριστερό πάνω, εκείνη το δεξί… κλείνω τα μάτια εκείνη με κοιτάζει… μιλάω δυνατά εκείνη σωπαίνει… σηκώνομαι σαν τρελή να αλλάξω βαγόνι… ξεχνάω τη βαλίτσα, τη γεμάτη αγωνίες… δεν τη θέλω πια… μα εκείνη βρίσκεται κιόλας πίσω μου… «θα τη χρειαστείς… για τον επόμενο ρόλο». Δεν έχει άλλο βαγόνι… οι δρόμοι δεν τρέχουν πια… ο Na-gah, χαράζει το μονοπάτι στο βουνό και με καλεί στην πιο ψηλή κορφή του. Το όμορφο είναι πως πάντα… κάπου… υπάρχει ο Na-gah, σταθερό αστέρι του Βορρά, που σε καλεί...
Νικολέτα Ανδριανή
About ektos-ylhs.blogspot.com/
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου