Και
ήταν κάθε βράδυ και εκείνη η πάγια η μελαγχολία μου, η εναγώνια αναζήτηση μου..
Να ψάξω, να τρέξω, να βρω κάτι να με κάνει ξανά να πιστέψω, να ελπίσω, να
υπάρξω... Τόσο συσσωρευμένο το πάθος των νιάτων μου- όχι της ηλικίας μου αλλά
της ψυχής μου -μέσα σε μια ακατανίκητη επιβαλλόμενη μιζέρια.. μέσα σε ένα
επαναλαμβανόμενο φλύαρο τίποτα..Ένα τίποτα που το νικάν κάθε βράδυ τα
ζευγαράκια που φιλιούνται στις γωνίες, τα χέρια που μπλέκονται στα μαλλιά "
νύχτες μαγικές και ονειρεμένες "και εκείνη η αγάπη αγκαλιά στον καναπέ
βλέποντας τηλεόραση... Ένα τίποτα που ξαναγυρνάει κάθε αυγή μαζί με υποχρεώσεις
και τις κραυγές των πολιτικάντιδων στα κανάλια...Και όσο δεν αντιδρούμε μέσα σε
αυτό το τίποτα θα βουλιάζουμε με μικρές αναπνοές γιατί ξέρεις είναι η ζωή που χρειάζεται
για να " ζει "πάντα μια ιδέα από έναν προορισμό που να αξίζει να
ρισκάρεις τα πάντα για αυτόν...
Α.Λ.
(πίνακας "το αίνιγμα της ημέρας "
Τζιορτζιο ντε κιρικο, 1914)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου