Γράφει η Σίσσυ Μακρίδου
Λίγοι οι εραστές στην ζωή μου... Πολλά όμως τα πάθη μου από αυτούς... Οι σκιές των αισθήσεων που ενεργοποίησαν, τέρατα μέσα στην θύμησή μου. Άλλα ζήσανε αυτοί μαζί μου, άλλα έζησα εγώ μαζί τους και η αλήθεια κάπου στο ενδιάμεσο των διφορούμενων απόψεων.
Μιλάω, μιλάω και πάλι μιλάω δίχως να έχω τίποτα να πω. Τα λόγια μου ανούσια ψέματα, για να καλύψουν μια τρομακτική σιωπή. Τα χείλη μου κινούνται χωρίς την συγκατάθεση μου, σαν από ένστικτο επιβίωσης. Έπειτα, όταν μένω επιτέλους μόνη, αναλογίζομαι τις συχαμένες λέξεις που εκτόξευσα σαν ρουκέτες απευθείας στην αυτοεκτίμηση μου, αρρωσταίνω...
Θέλω να γδάρω το δέρμα από το πρόσωπο με τα νύχια μου! Συχαίνομαι πλέον το φαγητό, συχαίνομαι τον ύπνο, τα τσιγάρα... Σε αυτούς κρατιέμαι πια... Τους λίγους, τους μοναδικούς, εραστές της ζωής μου! Σε όλα αυτά που έζησα μαζί τους και σε όλα αυτά που θα μπορούσα να ζήσω αν μου χαρίζονταν χρόνος...Σε εκείνα τα έντονα, τα ακραία, τα παθιασμένα... Σε εκείνα τα λίγα, τα τόσα πολλά...!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου