Σ' ένα αφιέρωμα (www.buzzfeed.com) σε συγγραφείς που είχαν
ιδαίτερη αδυναμία στις γάτες είχαν αναφερθεί μεταξύ άλλων ο Ζαν Κοκτώ, ο Στήβεν
Κινγκ, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Έρνεστ Χέμινγουει, ο Μαρκ Τουέιν, οι μπίτνικς Τζακ
Κέρουακ και Ουίλιαμ Μπάροουζ, η Κολέτ, ο Τρούμαν Καπότε, ο Χούλιο Κορτάζαρ, η
Ντόρις Λέσινγκ, η Πατρίτσια Χάισμιθ, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Χόρχε Λουί Μπόρχες
και πολλοί άλλοι. Ο Κοκτώ μάλιστα είχε ιδρύσει και ένα κλαμπ στο Παρίσι για
όσους αγαπούσαν τα γατιά και συχνά σπονσοράριζε διάφορα σόου στα οποία
πρωταγωνιστούσαν γάτες. Ο Στήβεν Κινγκ χαρακτήριζε τις γάτες "γκάνγκστερς
του ζωικού βασιλείου", ενώ ο Χέμινγουει πίστευε ότι μια γάτα είναι πάντα
ειλικρινής στην έκφραση των συναισθημάτων της, σε αντίθεση με τους ανθρώπους
που, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, πολύ συχνά κρύβουν αυτά που νιώθουν. Επίσης
γνωστά είναι τα αποφθέγματα του Μπάρουζ για τις γάτες ("Μια γάτα δεν
προσφέρει υπηρεσίες. Προσφέρει τον εαυτό της"), αλλά και της Κολέτ που
υποστήριζε πως "δεν υπάρχουν συνηθισμένες γάτες".
Πώς δημιουργήθηκε το στερεότυπο
"συγγραφέας=γατόφιλος"; Είναι στερεότυπο ή πραγματικότητα; Οι
συγγραφείς πράγματι αγαπούν τις γάτες; Και τελοσπάντων γιατί συγκεκριμένα τις
γάτες; Γιατί όχι τους σκύλους, τα καναρίνια ή άλλα κατοικίδια; Οι ερμηνείες
είναι πολλές.
Καπνός ή γάτα
Καπνός ήταν
ή γάτα;
όταν αυτός κατρακύλησε
τα σκαλοπάτια
βλέποντας
καπνό ή γάτα
κύλησε
στο τελευταίο σκαλί
κι ήτανε πια νεκρός.
Μίλτος Σαχτούρης
Πρώτον, η γάτα είναι "ζώον ανεξάρτητον". Ήτοι τα
κάνει μόνο του, βολτάρει μόνο του, προσέχει την προσωπική του υγιεινή μόνο του.
Επομένως, ο κύρης της δεν είναι υποχρεωμένος να απασχολείται με την αφόδευση ή
το μπανάκι του ζωντανού. Λίγο φαγητό μοναχά και αυτό κονσέρβα. Κατα τ' άλλα,
κανένα πρόβλημα. Και επειδή οι συγγραφείς πολλές σκοτούρες έχουν, δεν μπορούν
να φορτώνουν κι άλλα πάνω στο κεφάλι τους.
Επιπλέον, η γάτα είναι "ζώον αθόρυβον". Δε
γαβγίζει, δε γρυλίζει, δε θορυβεί, σπανίως επιτίθεται. Σ΄αφήνει στη δουλειά σου
απερίσπαστον, χωρίς να έχει πολλές πολλές απαιτήσεις. Άντε να τριφτεί λίγο στα
πόδια σου, κι αυτό ήταν.
Τρίτον, η γάτα αναπτύσσει μυστηριώδικα ένστικτα. Οσμίζεται
το κακό από μακριά. Ακούει το οτιδήποτε. Βρίσκει ψύλλο στ' άχυρα κι αυτό, όσο
να 'ναι, είναι αρκετά εμπνευστικό. Ας θυμηθούμε τη
ρήση του Έντγκαρ Άλαν Πόε "Ι wish I could write as mysterious as a
cat". Ένας συγγραφέας σαν τον Πόε, που αγαπούσε τόσο πολύ τις
ιστορίες μυστηρίου, δεν ήταν δυνατόν να μην αγαπά και τις γάτες. Γενικά, για να
μην τα πολυλογούμε, η γάτα είναι ό,τι πρέπει για φιλόζωους τεμπέληδες και
ευθυνόφοβους. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όποιος έχει γάτα είναι τεμπέλης. Η
γάτα, όμως, είναι σίγουρα τεμπέλα. Και δε μας επιβαρύνει.
Επίσης, η γάτα είναι "ζώον σχετικά ελαφρύ και
τριχωτόν". Μπορεί να κάτσει στα πόδια σου χωρίς να σε βαραίνει και μάλιστα
σε ζεσταίνει το χειμώνα και προσφέρεται για όσους πάσχουν από αρθρίτιδες και
τους πονούν τα ρεματικά τους. H Κάρολ Όουτς έλεγε πως γράφει τόσο πολύ επειδή
έχει τη γάτα της στην αγκαλιά της. Την έβρισκε, μάλιστα, πολύ πιο χαλαρωτική
από το σύζυγό της.
Τέλος, υπάρχει και η άποψη ότι οι άνθρωποι που είναι
υπερβολικά φιλόζωοι είναι και κάπως μισάνθρωποι και δεν είναι λίγοι που έχουν
μια τέτοια εντύπωση και για τους συγγραφείς... Έχει μεγάλο ενδιαφέρον το
γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις γατόφιλων συγγραφέων εμφανίζεται το
φαινόμενο του αφηγητή-γάτα. Ας θυμηθούμε τις ιστορίες του Ρέιμοντ Τσάντλερ,
όπου συχνά τη σκυτάλη της αφήγησης παίρνει η γάτα του, ο Τάκι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου