Πέρασαν τα χρόνια και δε μάθαμε τίποτε για τα Πόκεμον

50 είναι καλά; Πέρασαν τα χρόνια Στέφανε ,εγώ άσπρισα εσύ προτίμησες την πτώση παρά την προδοσία .Τώρα θα μου πεις για τρίχες θα μιλάμε, έλα μου ντε, αλλά πάλι πάντα για τρίχες δεν μιλούσαμε, ακόμα και για γυναίκες όταν τα λέγαμε, ναι ρε Στέφανε ήμασταν και μεις κάποτε 18 ,έπαιζε που λες πολλή τρίχα ρε αδερφέ. Μη γελάς.
 Ποδόσφαιρο, σκλαβάκια, τζιζ, μακριά γαϊδούρα και πολύ ξύλο, μια ομορφιά. Εδώ που τα λέμε με ρίχνεις και πέντε χρόνια, ήμουν από τους μικρούς της γειτονιάς, αλλά στη μπάλα σας έκανα πλάκα. Ήταν όμορφα τότε

Μήπως είναι το γήρας που με κάνει να τα βλέπω έτσι ;Μήπως και εμάς μας έβλεπαν έτσι  οι μεγαλύτεροι; Λέω μήπως. Αλλά η δικιά τους γενιά είχε πολέμους, φτώχεια, ξενιτιά και πάλι ξενιτιά και πάλι φτώχεια, ναι και πάλι πολέμους μόνο τα όπλα αλλάζανε Στέφανε.
Η δεκαετία του 50 λένε πως ήταν η περίοδος με τη μεγαλύτερη φτώχεια ,δεν είχανε ζήσει αυτοί οι τυχεροί το 2010 – 2016. Φτώχεια, σήψη ηθική και όνειρα ανύπαρκτα. Τα παιδιά μας Στέφανε κυνηγάνε Πόκεμον,Μη ρωτάς δεν ξέρω τι είναι. Εμείς κυνηγάμε τα όνειρα που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Ναι ρε Στέφανε ζήσαμε την καλύτερη παιδική ηλικία ,παίξαμε στη γειτονιά μακριά γαϊδούρα πλακωθήκαμε στο ξύλο ,αλλά πάλι μαζί ήμασταν και κάναμε όνειρα ,όνειρα  που μας τα έκλεψαν για να τα κάνουνε Πόκεμον.

 Τον βλέπεις αυτόν τον νεαρό ;Ρώτησε τον για τα όνειρα του.Αλλά προετοιμάσου να κερδίσεις το βλέμμα αυτού που βλέπει εξωγήινο

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...