Μάλλον είμαι τρελός. Πόσο την λατρεύω αυτή την τρέλα. Πόσο
αληθινή είναι. Θα έδινα τα πάντα για να
την κρατήσω ως το πέρας της ζωής μου. Είναι ότι έχει μείνει πια δικό μου
άλλωστε.
Μάλλον είμαι μόνος. Ναι, η μοναξιά είναι ο μόνο συντρόφους
που ανέχομαι έπειτα από τον χωρισμό μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ειλικρινής από
την αναλλοίωτη μελάνι της πάνω σε αυτές τις ωχρές σελίδες. Αυτή η πένα, πόσο
δυνατό με κάνει μπροστά στα μάτια σου, αν βέβαια έτυχε ποτέ να αντικρίσουν όλα
αυτά που έχει γράψει για σένα. Και να μην έτυχε άραγε έχει καμία σημασία;
Μάλλον όχι! Τουλάχιστον για μένα σίγουρα όχι.
Μάλλον είμαι
εγωιστής. Ναι πάντα μου το έλεγαν όσο και αν προσπαθούσα να παραβλέψω τα
σημάδια. Πίστεψα για μια στιγμή πως η αγάπη μου για σένα θα εξάλειφε αυτό το μεγάλο μου ελάττωμα. Πόσο αφελής η σκέψη μου.
Αυτή η ακάθεκτη αγάπη όχι μόνο δεν εξάλειψε τον εγωισμό μου αλλά τον αναπύρωσε
, τον αναδιοργάνωσε του έδωσε πυγμή και μένος. Τον έκανε επικίνδυνο. Επικίνδυνο
απέναντί μου. Πόσα ήταν τα φεγγάρια που άσπλαχνα με βασάνιζε, πόσα όνειρά μου κατασπάραξε, πόσα τραγούδια μου έπνιξε πρώτου φτάσουν στο
παράθυρο σου.
Μάλλον είμαι ακόμα ένα παιδί. Ένα παιδί που δεν έπαψε ποτέ
να πιστεύεις στα παραμύθια. Ένα παιδί που ποτέ δεν θα πάψει να αναζητά ένα
ευτυχισμένο τέλος ακόμα και όταν όλοι οι δρόμοι μπροστά του μοιάζουν σκοτεινοί.
Ένα παιδί που τρέφει την αγάπη και τρέφεται από αυτήν .Δεν έχω ανάγκη να με
πιστέψεις. Δεν έχω ανάγκη να λατρέψεις. Έχω ανάγκη να με κρατήσεις! Έστω για
μια στιγμή… Να με κρατήσεις αληθινά… Θα περιπλανιέμαι, θα αναζητώ, θα πολεμάω για αυτήν την στιγμή! Αυτή
την μικρή δική μου στιγμή…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου