Ένα αγόρι που το λέγανε περίεργο

Η αλήθεια μετράει για όσο την αντέχεις...
 γι' αυτό τις ερωτήσεις που θα κάνεις να προσέχεις...
 Η αλήθεια μετράει για όσο την αντέχω...
 γιαυτό τις ερωτήσεις που θα κάνω θα προσέχω..."
 αυτά έγραψε κάποτε ενα αγόρι...
 είχε κρύψει ήλιους στα μάτια του πίσω απο σκιές...
 τους φυλούσε καλά μη φανούν...
 δεν ήθελε...
 όχι τόσο εύκολα να τους δουν άλλοι...
 τον έλεγαν "περίεργο"...
 χαμογελούσε και έπαιρνες μάτι λίγο από τον ήλιο του...
 κι αν σε κοιτούσε έντονα έβλεπες βαθιά...
 τόσο βαθιά που πονούσες...
 για όλα όσα έβλεπες και για όλα όσα θα μπορούσες ακόμα να δεις...έτσι είναι τα "περίεργα" παιδιά...εκείνα τα λίγο διαφορετικά...
 εκείνα που δεν είναι εύκολο να πλησιάσεις και να αγγίξεις...
 γιατί τα εύκολα χάνονται...εξαφανίζονται στην πρώτη καταιγίδα...
 αλλά στο αγόρι άρεσε να κάθεται κάτω από την βροχή...
 δεν έφευγε...
 δεν άνοιγε ομπρέλα...
 δεν έψαχνε υπόστεγο να προφυλαχτεί...
 έτσι είναι οι "περίεργοι" άνθρωποι...
 δεν προφυλάσσονται...
 γι αυτό γίνονται και "περίεργοι"...
 αλλιώς θα ήταν "εύκολοι" και όλα θα κυλούσαν "ήσυχα"...
 και δεν την πολυσυμπαθώ αυτή την λέξη...ούτε την έννοια της...
 όταν χτυπάει η καρδιά...
 όταν είσαι ζωντανός μέσα σου...
 όταν δημιουργείς και δημιουργείσαι μέσα από σένα και μέσα από τον άλλο...
 δεν μπορείς να είσαι "Εύκολος"...
 δεν μπορείς να αφήνεις να κυλούν όλα "ήσυχα"...
 δεν μ'αρέσουν οι "εύκολοι" δρόμοι...
 είδα τα σκοτάδια κατάματα...
 είδα τους φόβους μου να με κοιτούν ειρωνικά...
 είδα να κρύβομαι κάτω από ενα σεντόνι για να προστατευτώ...
 είδα να πέφτω και να ματώνω ξανά και ξανά...
 μίλησα με τον ίδιο τον θάνατο...
 έσπασα τα μούτρα μου και άλλαξα μούτρα...
 μάτωσα τα πόδια πατώντας αγκάθια εκεί που λέγανε πως είχε αμμουδιές...
 βράχηκα χίλιες φορές...να πλύνω τις πληγές μου...
 μίλησα στους ανέμους...
 έστειλα μηνύματα γραμμένα σε φύλλα φθινοπωρινά...
 έγραψα στα δέντρα σημειώματα να βρουν πλάσματα απο την χώρα του ποτέ...
 προσπάθησα να πετάξω απο το πιο ψηλό σημείο...
 έκαψα τα φτερά...
 τα ξέσκισα πολλές φορές και άλλες τόσες άφηνα να μου τα ξεσκίζουν...
 και δεν μετανιώνω λεπτό για τίποτα από όλα αυτά...
 μα έτσι έμαθα να μην αγαπάω τους "εύκολους" δρόμους...
 να με συγκινεί μόνο ο "περίεργος" άνθρωπος...είναι τόσο όμορφα όταν ανταλλάσσεις βλέμματα που κρύβουν ήλιους...
 είναι όμορφο πολύ όταν η μια ψυχή χαιρετάει την άλλη...
 και νιώθεις...κάπου μέσα σου το νιώθεις πως ....ο χαιρετισμός αυτός "λέει" κάτι

Share on Google Plus

About ektos-ylhs.blogspot.com/

Με τα μάτια της Τέχνης,της Επιστήμης της Ειρωνίας, του Σαρκασμού αλλά και του Έρωτα και της Αγάπης ,βλέπουμε το σήμερα διαβάσουμε το χθες και ονειρευόμαστε το αύριο...