Θα δεις, τώρα που θα λείπω
Θα βρω μια θέση στην καρδιά σου.
Έτσι γίνεται πάντα
Πιο λαμπερός ο ήλιος όταν δύει
αφήνει την τελευταία αχτίνα του
να σπιθίζει στο νου σου
να περιφέρεται στο κορμί σου
και να μένει
σαν στοργική αγκαλιά
στην άφωτη νύχτα.
Θα με ξαναβρείς
σε κάποιο ποίημα
που άφησα στη μέση
να προσμένει εσένα
σ’ εκείνη τη μουσική
που θάρρεψα πως ήτανε για μένα
στην αγωνία της σιωπής
ή ακόμη και στο ταξίδι
που δεν άρχισε ποτέ για να τελειώσει
Θυμήσου…
- Εκείνη η πράσινη αχτίνα - σου έλεγα
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου