Τόσα χρόνια πέρασαν σαν το κρότο μιας συνχωρδίας μέσα από το μυαλό μου και ήρθε το ξημέρωμα της ζωής ...
Όλα θολά και το κεφάλι μου βαρύ από την νάρκωση...
Κάπου ενδιάμεσα στον χώρο και τον χρόνο όλα θυμίζουν πίνακα του Νταλί ...
Αιωρούμενος πλέον στο ποτέ και στο ξανά ...
Τι έχεις να πεις για έναν άνθρωπο που δεν γέννησες ούτε σκότωσες ..;
Σακατεμένα φιλιά τσούζουν το δέρμα μου !
Μην με κοιτάς !
Φτύσει μέσα στον βόθρο της σιωπής...
Φτύσε και προχωρά σε ένα αύριο βουτηγμένο στο πύον ...
Ίσως κάπου εκεί με συναντήσεις ...
ΣΙΣΣΥ ΜΑΚΡΙΔΟΥ

0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου