στους Ομήρους και στους Οβίδιους
άνθρωποι σαν και μας, βλογιοκομμένοι απ’ την καπνιά.
Εμείς, ο καθένας από μας, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας
τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος
Ήταν Ρώσος ποιητής Φουτουριστής, Ουκρανικής καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν ευγενικής Κοζάκικης καταγωγής δασοφύλακας κι η μητέρα του ήταν από την Ουκρανία. Τα πρώιμα νεανικά του χρόνια ήρθε σε επαφή με τις ιδέες του σοσιαλισμού κάτι που επηρέασε ιδιαίτερα το χαρακτήρα του και την δράση του. Ύστερα από το θάνατο του πατέρα του τα οικονομικά της οικογένειας έπεσαν σε δυσμένεια, αδυνατώντας να πληρώσει τα δίδακτρα του σχολείου ο Μαγιακόφσκι αναγκάστηκε να διακόψει τις σπουδές του. Την ίδια εποχή στράφηκε προς την αποκαλούμενη Mαρξιστική Λογοτεχνία και το Ρώσικο Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων, ενώ υπήρξε και μέλος των Μπολσεβίκων. Όντας νεαρός και θερμόαιμος σε μια ταραγμένη εποχή δραστηριοποιείται πολιτικά, διώκεται για ανατρεπτική πολιτική δράση και φυλακίζεται. Μέσα στα κρατητήρια της φυλακής το 1909 γράφει το πρώτο του ποίημα το οποίο στην πορεία βρήκε ψευτοεπαναστατικό και κλαψιάρικο. Άλλα ποιήματα του που γράφτηκαν μέσα στη φυλακή θα κατασχεθούν από τις αρχές. Το 1911 στην Σχολή Καλών Τεχνών της Μόσχας έρχεται σε επαφή με το κίνημα του Φουτουρισμού που δρα καταλυτικά πάνω του. Τώρα πια είναι ένας Φουτουριστής του Μαρινέτι.
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Ξελασπώστε το μέλλον
Το μέλλον δε θα ‘ρθει
από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
κι εμείς.
Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξε το!
Απ’ την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.
Η κομμούνα
δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λες,
για να την ονειρεύεσαι
τις νυχτιές.
Μέτρησε,
καλοσκέψου,
σημάδεψε –
και τράβα, βήματα τα βήματα,
έστω και πάνω σε μικροζητήματα.
Δεν είναι μόνον
ο κομμουνισμός
στη γη,
στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.
Είναι και μέσ’ στο σπίτι,
στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
στη φαμίλια,
στην καθημερινή ρουτίνα.
Εκείνος κει,
που ολημερίς
τριζοβολάει βλαστήμιες
σαν κάρο κακογρασωμένο
εκείνος που,
σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
χλωμιάζει ευθύς,
αυτός
το μπόι του μέλλοντος
δεν το ‘χει φτασμένο.
Πόλεμος
δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
στα μέτωπα
με βολές πολυβόλου.
Της φαμίλιας,
του σπιτικού,
η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
δεν είναι διόλου.
Εκείνος που υποτάχτηκε
στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
μέσ’ στη μακαριότητα
ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, –
αυτός δεν έφτασε το μπόι
της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
που θα ‘ρτει.
Σαν τη φλοκάτα
και το χρόνο επίσης,
ο σκόρος της καθημερινότητας
τον κατατρώει στιγμή στιγμή.
Το μεινεσμένο ρούχο
των ημερών μας για ν’ αερίσεις,
ε, κομσομόλε, τίναξε το εσύ.
μτφρ. Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου