Φορές - φορές ο χρόνος μετριέται ανάποδα
από πεθυμιά από λαχτάρα από όνειρο
αφαιρώ μετρώντας με τα δάχτυλα
ώρες μέρες χρόνια
φτάνω να ταυτίσω τη στιγμή με τον τόπο.
Ένα πέντε δέκα δεκαπέντε χρόνια
Χανιά…
Γυρίζω πάντα στα Χανιά
Εκεί σε άφησα να με περιμένεις
πάντα στα πρώτα βήματα του Αυγούστου
Σε βρίσκω εκεί
κάτω από τον καυτό ήλιο του Λιβυκού
να κουβαλάς τα οκτώ χρόνια μου στην πλάτη σου
και να ανεβαίνουμε μαζί το δύσκολο μονοπάτι
ή να μου κρατάς σφιχτά το χέρι στην κατηφόρα
μην πέσω στους γκρεμούς και τσακιστώ.
Εκεί, στο δάσος με τους κέδρους ,
-στον πιο δυνατό, να μην το σβήσει η θύελλα-
χάραξες το όνομά μου και το χάρισες
στον άνεμο στο κύμα στους αστερισμούς
«πότε θα διακρίνεις τον Ωρίωνα;» με μάλωνες.
Ποτέ δεν έμαθα κατά πού πέφτει ο αστερισμός…
Μεγάλωσα πια… χρόνια δεκαπέντε μακριά σου…
ακόμα δεν έμαθα να διακρίνω τον Ωρίωνα…
μα νιώθω πως είναι εκεί και μας κοιτάζει.
Ακόμα δε μπόρεσα να αδειάσω το κοχύλι …
μα σαν φέρνω στο αυτί μου εκείνο που μου χάρισες
Ακούω τη φωνή σου να μου λέει
«είναι τεράστιος ο κόσμος, κοριτσάκι μου, και να προσέχεις…»
o captain my captain …
στις φουρτουνιασμένες θάλασσες με ταξίδεψες
Γι αυτό ξέμαθα στις μπουνάτσες…
Νικολέτα Ανδριανή
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου