τέσσερις ώρες γραφείο ή εργοστάσιο, γεύμα, συγκοινωνία, τέσσερις ώρες
δουλειά, φαγητό, ύπνος και Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή
και Σάββατο, αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται εύκολα στον ίδιο ρυθμό
τον περισσότερο καιρό. Μια μέρα όμως γεννιέται το "γιατί" κι όλα αρχίζουν
σ' αυτή την πληκτική κούραση. "Αρχίζουν", αυτό είναι ενδιαφέρον. Στο
τέλος μιας μηχανικής ζωής έρχεται η κούραση, την ίδια όμως στιγμή βάζει
σε κίνηση τη συνείδηση. Τη σηκώνει απ' τον ύπνο και προξενεί τη
συνέχεια. Η συνέχεια είναι η ασυνείδητη επιστροφή στην αλυσίδα ή η
οριστική αφύπνιση. Στο τέλος της αφύπνησης βρίσκεται το αποτέλεσμα
που φτάνει με τον καιρό: αυτοκτονία ή αναθεώρηση. Η κούραση κλείνει
μέσα της κάτι το αποκαρδιωτικό. Εδώ, είμαι υποχρεωμένος να πω πως
είναι καλή. Γιατί με τη συνείδηση αρχίζουν όλα και μονάχα αυτή αξίζει. Οι
παρατηρήσεις αυτές δεν έχουν καμιά πρωτοτυπία. Είναι όμως φανερές: κι
αυτό φτάνει γιατί μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε καθολικά το
παράλογο στις πηγές του. Με το "ενδιαφέρον" αρχίζουν όλα.
Όλες τις μέρες μιας άφεγγης ζωής ο χρόνος μας ανέχεται. Έρχεται
όμως πάντα η στιγμή που πρέπει να τον ανεχτούμε και να τον υπομείνουμε
εμείς. Ζούμε με το μέλλον: "αύριο", "αργότερα", "όταν σου δοθεί μια
ευκαιρία", "με τον καιρό θα καταλάβεις". Αυτές οι ανακολουθίες είναι
περίεργες αφού θα πεθάνουμε. Αλλά φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος
διαπιστώνει πως είναι τριάντα χρονών. Επιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την
ίδια όμως στιγμή συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο. Παίρνει θέση μέσα
σ' αυτόν. Αναγνωρίζει πως βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή και παραδέχεται
πως έχει χρέος να την περάσει. Ανήκει στο χρόνο και τρομοκρατημένος
βλέπει στο πρόσωπο του χρόνου το χειρότερο εχθρό του. Αύριο,
επιθυμούσε το αύριο, τη στιγμή που έπρεπε να μην το ήθελε μ' όλο του το
είναι. Αυτή η επανάσταση της σάρκας αποτελεί το παράλογο [Όχι όμως
κυριολεκτικά. Δε δίνω έναν ορισμό, απαριθμώ συναισθήματα, ανεκτά απ'
το παράλογο. Αλλά το τέλος της απαρίθμησης δε σημαίνει κι εξάντληση
του παράλογου].
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου